Ciągły ruch

Ciągły ruch istnieje. Jest reprezentowany przez dwie sfery: planetę Ziemię i piłkę nożną. Ziemia obraca się i porusza w ten sposób od 4,5 miliarda lat. Piłka nożna, która fascynuje 4,5 miliarda ludzi, połowę światowej populacji , jest znacznie mniej fascynująca. Ale gra w tak wielu klubowych i narodowych rozgrywkach drużynowych, niektóre nowe, inne stare, ale rozszerzone, że wydaje się niemożliwe, aby były dostępne daty, aby je zlokalizować i wystarczająca liczba piłkarzy, aby im służyć.

Ale pieniądze, jak diabeł, czynią cuda. ​​Nie mogą kupić czasu. Nie mogą go zniekształcić, wydłużając, rozszerzając lub poszerzając. Ale poprzez redystrybucję, kształtowanie, czynią go bardziej elastycznym. A wraz z nim wszystkich, którzy poruszają się w jego ścisłych granicach.

Ten gigantyczny Klubowy Puchar Świata, stworzony wbrew wszelkiej logice w napiętym kalendarzu, jest przede wszystkim o pieniądzach. Przekonujący argument, przekonujący do punktu niepodważalności, uwodzicielski do punktu nieodpartości, przekonuje zniechęcone drużyny i zmęczonych graczy do wyruszenia na niepewną przygodę w kraju, który nie jest zainteresowany. Nawet ostatnia małpa w zawodach skorzysta z miliarda euro, które zostaną rozrzucone na uczestników, przyciągniętych do turnieju jak motyle do światła. Albo, bardziej prozaicznie, jak muchy do miodu.

Gorączka złota na Mistrzostwach Świata pogrążyła kluby w chaosie, niepokoju i niecierpliwości. Odblokowała spokojne operacje, przyspieszyła odłożone pilne sprawy i przyspieszyła rynek transferowy, z którego wielu zadebiutuje w rozgrywkach z hukiem. Wyeliminowała przerwy, skróciła terminy, zmieniła rytm i przyspieszyła wydarzenia.

Turniejowi brakuje uniwersalności, która geograficznie uzasadnia nazwę World Cup. Na mapie najważniejszych międzynarodowych rozgrywek piłkarskich jest mnóstwo marginalnych drużyn, które miałyby problemy na wczesnych etapach Ligi Mistrzów, a nawet Libertadores. A ofiary ulepszonego systemu zaproszeń, niektóre z najlepszych drużyn świata nie występują, wraz z odpowiadającymi im indywidualnymi gwiazdami. Na początek niedawni mistrzowie ligi hiszpańskiej, angielskiej i włoskiej.

Nerwowy, niespokojny, pod presją, Madryt zmierza na Mistrzostwa Świata w stanie sportowej konieczności i finansowej chciwości. Dwie strony tej samej monety. Albo jedna strona tej samej monety. Bardziej zależny niż jakikolwiek inny klub od jednoczesnego popytu na tytuły i wyniki finansowe, potrzebuje tytułów, aby zarobić więcej pieniędzy i pieniędzy, aby podpisać kontrakty z większą liczbą i lepszymi graczami, którzy przyniosą mu tytuły. Odnosi się to również do ciągłego ruchu.

Xabi Alonso , który niedawno przybył, nie chciał zaczynać pod taką presją, bez rozgrzewki, na wydarzeniu wciśniętym na siłę do rocznego harmonogramu i nagle i preferencyjnie włączonym do celów Realu Madryt. Ale ugiął się przed Florentino Perezem , który spieszy się, by wyleczyć rany i iść dalej. W madryckiej autokracji, która ingeruje do tego stopnia, że ​​zawłaszcza ją na polu technicznym, panuje również przyzwoite poczucie odpowiedzialności, które odkupuje ją od jej ekscesów. Valdebebas, na szczęście dla Realu Madryt, nie jest Moncloą.