De Italiaanse rugbyploeg vraagt ​​Velasco om hulp.

Florence, Artemio Franchi Stadion, het stadion dat gebruikt wordt voor voetbal, maar dit keer wordt er rugby gespeeld. Het is 12 november 2022, de 21e keer dat Italië tegen Australië speelt, en de balans tussen de overwinningen en nederlagen van Italië is grimmig genoeg: 20 nederlagen. Het is de 81e minuut, wedstrijden duren 80 minuten, wat betekent dat de reguliere speeltijd voorbij is, maar de wedstrijd gaat alleen door omdat de bal in leven is – zoals rugbyers zeggen – dat wil zeggen, totdat de bal uitgaat of het spel ten einde is. Italië staat voor met 28-22. Maar Australië heeft de bal. En als ze erin slagen een try te scoren (vijf punten) en die te verzilveren (nog eens twee punten), winnen ze de wedstrijd.

De Italiaanse verdediging houdt stand, tackelt, blokkeert maar stopt niet. De Australische aanval rukt op, grijpt in, spreidt zich uit en dringt uiteindelijk door. Het is Cadeyrn Neville, een man en een half, 1,88 meter lang en 118 kilo zwaar, tweede in de scrum, maar hier een extra katapult in de driekwart. Hij dringt door en scoort een try. Score: 28-27. Het enige wat rest is tijd voor de conversie. Ogenschijnlijk makkelijk, maar niet moeilijk. Links, geschikt voor een rechtshandige speler, noch schuin noch centraal, inderdaad makkelijk, maar niet moeilijk. Ben Donaldson neemt het heft in handen: hij komt van de bank, het is zijn debuut voor de Wallabies, hij is een specialist. Het publiek is stil, lijdt, glundert. Donaldson neemt een aanloop, schiet, kijkt toe. Hij ziet de bal een vreemde baan nemen; in plaats van tussen de palen en over de lat te komen, vliegt hij hoog en, alsof hij door de adem van het publiek wordt voortgestuwd, neemt hij een vreemde draai, slaat af, beweegt weg en vliegt het net uit. Gemist. De score blijft in het voordeel van Italië. De eerste overwinning tegen Australië. Wie had dat ooit gedacht? Wie had dat ooit zo gezegd? Hij zou het nooit gezegd hebben, noch gedacht, noch verbeeld, zelfs Donaldson niet, die eerst ongelovig en vervolgens ontredderd zelfs getroost wordt door de Italiaan Tommaso Allan.

Vandaag is er weer een wedstrijd Italië-Australië , en die zal nooit meer hetzelfde zijn: om 18:40 uur in het Friuli-stadion in Udine (en op tv, gratis te zien op Rai-zenders en met een abonnement op Sky Sport-zenders, streaming op Rai Play en op de Now- en Sky Go-platforms), de eerste van drie testwedstrijden voor de Azzurri in november, maar de tweede voor de Australiërs, die een week geleden met 25-7 van Engeland verloren. Een nederlaag die de Wallabies niet op hun plaats zet. "Rugby beleeft in Australië een buitengewone periode in al zijn vormen", legt rugbydeskundige Enzo Belluardo uit. "Niet alleen de vijftien-tegen-vijftien (de onze, Union genaamd), maar ook de dertien-tegen-zeven (die tot de professionele competitie behoort), de zeven-tegen-zeven (de Olympische versie) en de 'touch'-stijl (aanraken in plaats van tackelen), met regelmatige kampioenschappen, om nog maar te zwijgen van het feit dat de nationale sport een soort rugby is, Australian Rules Football." Rugby is een schoolvak. En ook om die reden is de ontwikkeling ervan regelmatig, continu en onophoudelijk. De Wallabies staan ​​zevende op de wereldranglijst bij zowel de mannen als de vrouwen, maar ze hebben hun teams op een schema gezet dat de piek over twee jaar voorziet, wanneer het WK in Australië wordt gespeeld.

En hoe zit het met Italië? Deze keer vroeg Gonzalo Quesada, de Argentijnse coach, hulp aan een vriend, eveneens coach, eveneens Argentijn, maar succesvoller dan hij: Julio Velasco . Zijn woorden zijn goud waard: "Het eerste is dat we de spelers moeten 'overtuigen': zij doen alles op het veld. Als we ze niet kunnen overtuigen, werkt het niet. Vervolgens moeten we ze ook goed laten samenwerken: een verenigde groep helpt dingen te werken, maar de werking van dingen helpt ook om een ​​verenigde groep te hebben. Het is een soort 'heen en weer'. Het betekent niet per se dat het een winnend team is, maar het betekent wel dat het werkt: soms is de tegenstander sterker en zelfs alles doen wat we kunnen helpt niet. In teamsporten zouden hulp en samenwerking tussen teamgenoten geen 'ethische' kwestie moeten zijn: als dat wel zo is, des te beter. Maar het moet een integraal onderdeel van het spel zijn." Zal dat voldoende zijn?

Meer over deze onderwerpen: