Hoe kan ik niet van jou houden?

De helft van het seizoen heb ik doorgebracht in de kamer van een elfjarige jongen en de andere helft heb ik met hem wedstrijden van Real Madrid op televisie gekeken. Het is de moeite waard om een ​​aantal zaken te verduidelijken. Ten eerste, als Ricki in zijn bed sliep, was hij bij zijn moeder. De jongen is zich er namelijk niet van bewust dat wij, in zijn afwezigheid, in hetzelfde witte SLÄKT-uitschuifbed van 90 x 200 cm met een AFJÄLL-schuimmatras slapen.

Ricki is een fan van Real Madrid, zoals je alleen kunt zijn als je elf jaar oud bent en je ouders net gescheiden zijn. Zijn kamer was de ultieme uitdrukking hiervan. Het was niet makkelijk om in slaap te vallen in die slaapkamer met een poster van een lachende Bellingham aan de ene muur en een andere van Vinícius met een nog scherpere glimlach aan de andere muur. En ik doe dat ook niet met een Panini-album met alle prachtige Real Madrid-stickers erop geplakt en opengeslagen op die gezegende pagina's, elke keer als ik mijn vriend gezelschap ga houden in die moeilijke tijd waarin ik een elfjarige zoon heb met een gebroken hart, omdat hij hoopte dat ze met Mbappé alles zouden winnen, maar tot nu toe hebben ze bijna alles verloren. Het was moeilijk om haar slapeloosheid te overwinnen toen op de rugleuning van de stoel, waar Ricki eigenlijk vaker moet zitten dan ze studeert, een smetteloos wit T-shirt lag met het nummer 2 en de naam Carvajal, in godsnaam, Carvajal, in het donker oplichtte.

Zolang ik me kan herinneren, wilde ik dat Barça zou winnen en Real Madrid zou verliezen.

Er hing een vreemde sfeer in die kamer, waar ik niet aan kon wennen. Zoals aan boord van de USCSS Nostromo. Je weet wat er daar gebeurde: er was een Achtste Passagier. Het was een alien, en uiteraard was ik dat. De kamers van tieners zijn als ruimteschepen: ze zijn tegelijkertijd een toevluchtsoord, een mausoleum en een met adamantium beklede bunker. Het is niet makkelijk om te ademen als je zuurstof wordt ontnomen door de geesten van dat verdriet waarvan de verklaring nog steeds niet helemaal is gegeven. Ik kon me met hem identificeren op zijn leeftijd: de wereld valt uit elkaar, maar jij hebt Courtois en Mbappé, een bal en het leukste spel ter wereld. Ik viel uiteindelijk in slaap, maar toen ik wakker werd, lag, net als de dinosaurus, Carvajals shirt er nog steeds.

Zolang ik me kan herinneren, heb ik zonder enige twijfel twee dingen gewild. De ene is dat Barça wint en de andere dat Real Madrid verliest. Als het lot het bepaalt, kunnen ze tot in de eeuwigheid blijven vechten, net als de duellisten in de roman van Joseph Conrad. Maar de een wint altijd en de ander verliest. Gezien het tribale karakter van het schip is het niet zo moeilijk voor te stellen dat de andere helft van het jaar, toen hij niet op de USCSS Nostromo sliep, ook niet makkelijk te volbrengen was. Vooral als er een wedstrijd was tussen Barça en Madrid, die Ricki en ik altijd samen keken. Zijn vader, een vriend van mij, had wel wat beters te doen en zat in geen enkel team, alsof die elfjarige jongen en ik dat überhaupt konden geloven.

Ricki en ik zaten helemaal op de bank, alle klassiekers uit dit seizoen waarin het ritueel identiek was. Vijf minuten voor de aftrap draafde Ricki haar kamer uit. Carvajal droeg het wit en de Duitsers het grijs, net als in Casablanca. Wij wedden voor de televisie. Ricki beweerde dat ze geen honger had, maar toch at ze altijd alle ham en alle stukken pizza op. Ik heb altijd geloofd dat die wedstrijd – ja, die – het begin van het einde of het einde van het begin zou zijn, maar het was nooit helemaal duidelijk. Ze verloren altijd. Hij geloofde in een comeback, maar die hadden wij hem afgenomen. Of het nu Rodrygo, Modric of de VAR is. Maar die jongen werd steeds kleiner, stapje voor stapje. Ik voelde zijn warme, kleine lichaampje naast me. Hij probeerde te doen wat hij altijd in zijn kamer deed als niemand keek: zijn verdriet wegslikken, niet huilen, maar tegen zichzelf zeggen dat voetbal toch maar een spel is en een flauwekulletje. Ik dacht aan de nederlaag. Ik herinner me hoe pijnlijk het is als de mensen die je het meest haat, je slaan. En plotseling, tijdens een van die klassiekers, had ik zin om te verliezen. Tenminste één wedstrijd. Door Ricki. Voor die elfjarige jongen, met zijn onlangs gescheiden ouders, met dat gezegende Carvajal-shirt dat als een obsessie aan zijn lichaam plakte. Hij wilde dat zijn team zou winnen, dat hij gelukkig zou zijn en dat hij eruit zou gaan. Het leek niet juist dat dit gebeurde. Na een tijdje verdween wat mij overkwam. Ik hoop voor altijd. Ricki is beter. Hij zegt dat ze volgend seizoen alles gaan winnen. Op zijn leeftijd zei ik dat ook.