David a priori, dat is dubbel: Tudors opties voor de Juve-aanval

TURIJN - Niet gespecialiseerd, maar wel speciaal. Igor Tudor was heel duidelijk tegen zijn spelers, en dat zal hij zeker ook zijn met Jonathan David , die hij pas weer zal ontmoeten op de 24e, de dag van het trainingskamp. Hier: er valt niet veel uit te leggen aan de Canadees, die tussen rollen en posities, tussen missies en leveringen, zeker gewend is geweest aan variatie. Op het veld net als in zijn taken. Hij is niet statisch, de laatste die arriveert. Hij kan ook niet zwart-wit zijn, waar de starheid van rollen nu een vage herinnering is geworden. Dit is immers ook de reden waarom hij snel weer een niet te missen kans is geworden: centraal in de redenering stond altijd zijn manier van spelen, veel meer dan de fit die te vinden is binnen het zwart-witte elftal.

De reden is gemakkelijk te voorspellen: als hij goed functioneert, zal niemand hem een ​​basisplaats afnemen, zelfs niet als Osimhen en Kolo Muani samen zouden komen. De top, tussen de verlangens. Moeilijk, maar niet onmogelijk. In ieder geval geen dagelijkse obsessie. Wat nu telt – en vooral voor Tudor zal tellen – is eindelijk de mogelijkheid om de aanvalslinie te variëren, zelfs met slechts één man meer beschikbaar, in afwachting van de vleugelspeler. Zo krijgt JD, in de 3-4-2-1 van de Kroaat, een dubbele waarde en wordt hij meteen essentieel: hij kan als eenzame spits spelen met een tien achter zich zoals Yildiz en een goede middenvelder zoals Koopmeiners .

Of dat soort werk zelf doen, wat niet triviaal is, het is eerder duur en vermoeiend. Maar hij is dit ook, en hij zal het blijven benadrukken: hij is een harde werker. In staat om twaalf kilometer per wedstrijd te rennen, met zijn teamgenoten te spelen, op het juiste moment en zonder eerbied te tonen. Hij komt tot de kern van de zaak, naast de natuurlijke afronding. Dus zelfs als een pure nummer negen als Victor Osimhen zou komen, zou dit alles zijn status als beslissende speler op het schaakbord van Juventus niet in gevaar brengen.

Integendeel: hij zou een kwalitatieve wissel kunnen garanderen, niet per se vanaf de bank, maar zelfs met de twee vanaf de eerste minuut op het veld. Uitwisselbaarheid is een van de kwaliteiten die in die zin het meest van hem gevraagd zullen worden. Het risico van de aanvallende fase is dat hij leesbaar wordt in de manier van spelen en de tijd. Jonathan zou dat kunnen vermijden, en hij zou ook de wissels nieuw leven kunnen inblazen, waar Tudor eigenlijk niets belangrijks aan heeft overgehouden. Misschien wel het tegenovergestelde.

Bij het boarden, in de 3-4-3-formatie die soms ontworpen is om kansen te creëren met meer continuïteit, zou David zo de perfecte aanvallende terminal worden: hij is de aanvaller die in staat is om naar de bal toe te komen, deze op te ruimen, te verdedigen en vervolgens te verdelen. Zo vergroot hij het spel. En in het bijzonder geeft hij de vleugelspelers de juiste timing om naar binnen te komen, kansen te creëren en simpelweg te schieten.

Als ze Sancho zouden hebben , zou Juve hun kansen kunnen bouwen op een behoorlijk goede schutter. Als Yildiz er ook zou zijn, is de discussie praktisch hetzelfde. En hij zou meer doelpunten en meer punten, meer overwinningen en dus meer dromen kunnen brengen. Zoals JD dat bereikt heeft: hij wilde hem als kind en kreeg hem als jongen, op 25-jarige leeftijd, met de juiste volwassenheid om hem rechtstreeks te kunnen confronteren en zich bewust van wat hij te bieden heeft. Niet alleen de doelpunten, in ieder geval geen bijgerecht bij het verhaal, maar ook het spel en de alternatieven. Dat is het dubbele waard. En hij kwam (bijna) op nul uit. Veel goede verhalen begonnen met minder uitgangspunten...

WHATSAPP TUTTOSPORT: klik hier en abonneer je nu op het nieuwe kanaal, blijf LIVE op de hoogte