Mijn vriend Javi Cortes Huete

Er is alweer anderhalve week verstreken. Maandagavond in Barcelona. Ik heb de krant op de T3-dienst achtergelaten. Bij de sportdienst noemen we T3 de dienst die om vier uur 's middags begint en eindigt wanneer alle andere diensten afgelopen zijn. Die avond werd de wedstrijd Barça-Rayo gespeeld. Ik begon om half één met lopen.

Ja, het is pikkedonker.

Ik stapte in de bus. Ik keek naar mijn vriend, die de chauffeur was. Hij vertelde mij dat hij niet meer rent.

Het regende een beetje toen ik de Numànciastraat opliep. Ik was op weg naar huis. Het podium was donker. Geen auto, geen ziel.

Bij de bushalte staat een bus. Hij was gestopt uit plichtsbesef. Ik heb al geschreven dat de stad sliep en dat er geen mens te bekennen was. Terwijl ik langs de bus liep, opende de chauffeur de deuren en riep mijn naam:

–Sergiooooo!

De stem scheurde door de nacht en mijn gedachten.

Ik keek om en daar zag ik mijn vriend, die naar mij glimlachte: Javi Cortés Huete.

Javi Cortés Huete is 53 jaar oud en heeft een geweldig profiel in de atletiekwereld. In 2001 liep hij de Marathon van Hamburg in 2u07m48s.

Ik herhaal: 2u07m48s.

Zijn telefoontje deed mij terug in de tijd reizen.

Toen we 19 waren, reisden we samen naar het Europees Kampioenschap voor junioren in Varazdin (toen nog Joegoslavië; nu Kroatië). Hij deed mee aan de 5.000 meter. Ik, de 800. Daarna groeide Javi Cortés Huete als atleet, hij steeg naar de sterren. Als marathonloper nam hij deel aan de wereldkampioenschappen van 1999 (Sevilla), 2001 (Edmonton) en 2003 (Parijs). Inmiddels volgde ik hem met mijn notitieboekje in mijn hand. Later vertelde hij over zijn avonturen in La Vanguardia .

Ik stapte in de bus. Op de achtergrond zijn slechts twee passagiers te zien.

Ik keek naar mijn vriend. Hij was een paar kilo te zwaar (wat onvermijdelijk is: toen hij een kwart eeuw geleden nog professioneel marathonloper was, was de man mager, mager, heel mager).

Ik vroeg hem:

–Hoe gaat het met je, mijn vriend?

Hij vertelde mij over zijn dienst. Hij rijdt met de bus van 22.00 uur tot 06.00 uur.

Teresa, zijn vrouw, rijdt in een andere auto.

Hij vroeg mij naar mijn familie. Terwijl ik met hem over mijn vrouw, mijn dochter, mijn ouders en mijn broers en zussen sprak, dwaalden er in mijn hoofd herinneringen af. Opeens reisde ik naar Varazdin, München en Edmonton. Hij vertelde mij dat hij niet meer rende:

–Weet je, ik had een gescheurde achillespees. Ik werd geopereerd en dat was het.

Er was niets meer. Dertig seconden later verontschuldigde hij zich.

–Ik moet je verlaten, anders verstoor ik de planning.

Voor een moment overviel mij twijfel. Ik overwoog een kaartje te kopen, te gaan zitten en met mijn vriendin mee te gaan. Zo zouden we nog langer door de tijd reizen en terugdenken aan de jaren waarin we allebei dachten dat we de wereld in emmers konden aan.

Lees ook

(Lezer, als u midden in de nacht in een N0-bus stapt, kijk dan naar de chauffeur: hij zou een held kunnen zijn. Ze zijn overal.)