Katie Ledecky, wereldkampioene op de 800 meter van start tot finish in de beste finale van de eeuw

Het gezegde luidt dat een volbloed met het hart van een kampioen wint van de eerste tot de laatste meter. Net zoals het grote Secetariat won. Met karakter. Zo won Katie Ledecky haar eerste 800 meter op de Olympische Spelen, in 2012, op 15-jarige leeftijd. Zo won ze afgelopen zaterdag in Singapore haar zevende finale op de 800 meter op een wereldkampioenschap. Met een staaltje moed. Zonder te speculeren. Zonder geïntimideerd te raken toen ze reden had om het ondenkbare te vrezen: het verliezen van een geweldige 800 meter na 13 jaar ongeslagen te zijn geweest en 32 medailles te hebben gewonnen tussen de Spelen en het WK. Al met al woog het gewicht van medaille nummer 33 niet op tegen de glorie.

Meer dan ooit tevoren in haar leven werd Ledecky vanaf de eerste slag achtervolgd door twee uitdagers die haar tijden konden evenaren. De Canadese Summer McIntosh, de meest complete zwemster ter wereld, en de Australische Lani Pallister lagen als roofdieren in haar kielzog, wachtend op een ongeluk. 700 meter lang marcheerden ze in een wereldrecordtempo. Alle drie. Perfecte slagen en splits. Flips en duiken onder water. Het leken wel onderdelen van één machine. Ledecky eerst, Pallister als tweede, McIntosh als derde. Van ronde tot ronde zetten ze een verwoestende cadans neer. Fysiek en vooral mentaal.

In de wervelwind van emoties droeg Ledecky de volledige last. Ze zwom voorop. Zij leverde de meeste inspanning. In haar kielzog, op haar golf, klommen de andere twee deelnemers om energie te sparen in afwachting van de slam. Net als bij het wielrennen, bepaalt de vloeistofdynamica bij het zwemmen doorslaggevend het energieverbruik van elk lid van het peloton, afhankelijk van hun positie. Pallister en McIntosh hielden vast aan het conservatieve plan van de hinderlaag, terwijl Ledecky besloot geen duimbreed toe te geven: ze vond het niet erg om al het water op te nemen terwijl de andere twee op haar golf meesurften. Ledecky sterkte haar moed door zich een leider te voelen.

Na de 650 meter bocht gaf Fred Vergnoux, McIntosh's coach, haar een teken, rennend langs de rand van het zwembad en zwaaiend met zijn handen: het was tijd om aan te vallen. De 18-jarige Canadese versnelde. Ze mobiliseerde haar voeten met twee schopcycli per slag, een motor die fysiologisch gezien alleen zij met zoveel kracht kan activeren. Een paar meter lang, misschien wel 20, lag ze voor. Met nog anderhalve lengte te gaan, schopte Ledecky ook met haar benen. Ze hield zich bij elke aanraking vast aan het water. Ze heroverde de leiding in een ongekende demonstratie van kracht en trots. Alleen al dat moment maakte de finale van de 800 meter vrije slag in Singapore tot een van de meest memorabele wedstrijden in de zwemgeschiedenis.

“Ik ben niet langer bang om te verliezen”

Ledecky raakte de eindplaat in 8 minuten en 5,82 seconden. Beter dan haar record van 8 minuten en 4,12 seconden, dat ze in mei neerzette. Een uitzonderlijke prestatie in ieder geval: de vijfde snelste tijd ooit. Pallister volgde de leider in 8 minuten en 5,98 seconden, en, vertraagd, stijf, gefrustreerd door de weerstand van haar rivale en de druk die ze zichzelf oplegde, twee seconden langzamer dan haar tijd bij de Canadese trials , arriveerde McIntosh in 8 minuten en 7,29 seconden.

"Summer en Lani hebben het me echt moeilijk gemaakt," zei Ledecky, uitgeput, bijna buiten adem, dubbelgevouwen van de pijn, haar wangen hol toen de cheerleader de microfoon naar haar toe bracht toen ze het zwembad verliet. "Gelukkig hielden mijn benen het vol in de laatste 100 meter. Ik wist dat deze finale mijn zwaarste 800 meter zou worden. Ik probeerde er zoveel mogelijk van te genieten. Op dit punt in mijn carrière was ik niet meer bang om te verliezen."

De kampioene omhelsde Pallister zodra de race was afgelopen. Diep in het water tot aan hun nek, met de baanlijn tussen hen in, feliciteerden ze elkaar met de reis. Toen ze zich omdraaide om McIntosh te feliciteren, deed de Canadese dat niet. Ze bleef een tijdje met haar voorhoofd tegen de muur staan, roerloos, de reling vastklemmend, starend voor zich uit, zich ervan bewust dat ze haar emoties niet onder controle had kunnen houden. Nadat ze Ledecky had verslagen op de 400 meter vrije slag op de eerste dag van een kampioenschap waarin ze als eerste vrouw vijf gouden medailles op wereldniveau in één editie had willen winnen, was ze zo gretig om de 800 meter te winnen, het meest heilige terrein voor de koningin van de afstand, dat de spanning haar reserves wegvaagde. Ze kon de aantrekkingskracht van de laatste 50 meter niet weerstaan. De drempel die de besten scheidt van het grote Secretariat.

7