Hetzelfde als altijd, nog steeds

Iedereen die een toeristenstad bezoekt of er woont, begrijpt beter hoe bijzonder het is om onverwacht in een bar te belanden ver weg van augustus, ver weg van het toerisme, ver weg van de ups en downs van deze eeuw. Een bar die zo vastgeroest zit in het verleden als een monarchie maar kan zijn, tussen verdoving en fascinatie. Een van die bars die, om delicate en onvertaalbare redenen, erin geslaagd is een jaren 80-sfeer te behouden die voetbal, of liever gezegd de Spaanse competitie, doet lijken op de religie die het ooit was, die geloofsovertuiging die nu is afgebroken door bonden en scheidsrechtersorganisaties , altijd balancerend tussen luie corruptie en absurde incompetentie.

Zo zaten in Sanxenxo, 150 meter verderop, de trendy bars tegen de schemering vol en de restaurants reserveringen aannamen, in een oude bar twee oude mannen naar de wedstrijd Villarreal-Oviedo te kijken, elk aan een eigen tafeltje, de een met een glas wijn voor zich en de ander met een groot glas, en een derde man dronk whisky aan de bar. Pinbetalingen werden niet geaccepteerd. Moorddadige opmerkingen vlogen van de ene kant naar de andere. De camera kon niet blijven stilstaan bij een close-up zonder dat die voetballer om praktische redenen, soms zelfs om mysterieuze redenen, werd neergeschoten. Ik herinnerde me dat jaren geleden een man opstond en 'La Cueva de Javi' in Pontevedra schreeuwde toen Arbeloa in het strafschopgebied naar beneden kwam en een krulschot in de hoek probeerde te maken, die de tribune in belandde: "Arbeloa, wat doe je in godsnaam? Je naam klopt niet."

Het temperament van de fans is wisselvallig. Carlos Blanco houdt er een fantastische monoloog over, waarin hij vertelt hoe een vriend van hem in het A Lomba-stadion in Arousa een draai wilde geven aan het toenemende verbale geweld van de fans. Hij stond verontwaardigd op en riep naar de scheidsrechter: "Partieel!" Of naar de grensrechter, wanneer hij de vlag omhoog hield: "Wispelturig!" En naar de speler die de tackle van een tegenstander overdreef en languit op het gras bleef liggen: "Hypochonder!" In deze bar in Sanxenxo kijkt iemand, wanneer hij hardop een opmerking maakt, zijdelings naar de andere speler terwijl die het zegt, om diens reactie te peilen, op zoek naar een lachje dat soms uitblijft. Er heerst een buitengewone rust op een plek die het drukste weekend van het jaar beleeft. Gordons gin wordt geschonken. Er is altijd wel een bar die Gordon's gin serveert, en zolang die bar bestaat, zal er iets zijn dat ons onherroepelijk verbindt met iets dat we langzaam zijn kwijtgeraakt: geen nostalgie, net zoals er geen nostalgie is wanneer een paus of een koning sterft. Ook al verandert de wereld, er moeten rituelen zijn, en er is geen groter ritueel dan barvoetbal, waar nog steeds kalenders hangen, waar geen kaarten worden geaccepteerd en waar het op zichzelf een vrolijk en ontspannen moment is.

Het wonder is dat niemand het heeft besloten. Niemand heeft ervoor gestemd dat die lat zo blijft, of dat de Spaanse competitie zijn echo blijft projecteren als een preek. Hij gaat voorbij als het tij in de riviermonding of als de transistorradio aangaat. Op die plekken komt de tijd tot rust. Nederlagen tellen mee, want verliezen telt altijd, maar daaruit destilleren we een verhaal, een grap, een wrede uitspraak die de doelpunten overleeft. En elke keer dat iemand de deur intrapt en plotseling wordt geconfronteerd met die sfeer van 1986, met die gin zonder ijs in een longdrinkglas, begrijpen ze dat er ruimtes zijn die functioneren als morele capsules, waar de moderniteit abrupt tot stilstand komt en het leven iets anders wordt. Daar wordt de laatste religieuze dienst die we nog hebben gehouden.