Het Tour de France-avontuur begint voor Tudor zonder glamour – de hoofdmonteur is ontspannen, de CEO vreest dat hij een belangrijk detail zal vergeten

Een klein stadje ergens tussen Lille en Lens. Een enorm winkelcentrum domineert het beeld, omringd door fastfoodrestaurants. Auto's razen voorbij op de snelweg. Op de achtergrond rijst een zwarte heuvel de lucht in, die niet past bij het vlakke landschap. Het is het mijnafval dat ooit veel mensen werk bood – totdat de mijnen begin jaren negentig sloten omdat de mijnbouw niet langer rendabel was.

In deze bescheiden setting begint de belangrijkste wedstrijd uit de geschiedenis van wielerploeg Tudor – zonder glitter en glamour. Het Zwitserse team, opgericht in 2022, mag voor het eerst deelnemen aan de Tour de France en presenteert zich op het grootste podium van de wielersport. Dit is een mijlpaal voor Tudor.

De parkeerplaats voor het teamhotel staat vol. Tudor deelt de accommodatie met een ander team. Overal staan ​​auto's en volgwagens geparkeerd – en daar staat ook Diego Costa's werkplaatsbus. Twee monteurs sleutelen binnen, twee anderen werken buiten. Costa, een breedgeschouderde Italiaan met kortgeknipt haar en een stevige handdruk, is Tudors chef-monteur. Hij blijft kalm, ook al zijn er nog maar twee dagen tot de première van de Tour.

Costa zegt dat de Tour voor hem en de drie andere monteurs nauwelijks verschilt van andere rondes zoals de Giro. Hij kan het weten – dit is zijn 16e Tour de France. Tot 2024 werkte hij voor Team Sky en diens opvolger, Ineos Grenadiers. "We hebben ons intensief voorbereid. Ik ben ontspannen; we doen ons werk," zegt hij. Maar hij voelt de motivatie binnen het team toenemen. In Frankrijk bestaat het team uit 35 mensen.

Voor de monteurs begon de tour een week eerder bij de Service Course, het magazijn voor fietsen en reserveonderdelen in Schenkon bij Sursee. Daar repareerden ze de fietsen: nieuwe kettingen, nieuwe banden, nauwkeurig afgestelde versnellingen en controleerden ze de remmen. Costa heeft de precieze procedure vastgelegd – dit verhoogt de veiligheid, zegt hij.

Tudor neemt 24 racefietsen en 16 tijdritfietsen mee naar Frankrijk voor de acht renners. Ze nemen ook 65 sets banden in verschillende maten en allerlei reserveonderdelen mee: groepen, frames, zadels. En zo'n 5000 bidons voor drankjes: "Wat de techniek betreft, ben ik relaxed. Het enige wat ons nog kan tegenhouden, zijn crashes met kapotte frames of lekke banden", zegt Costa. De grootste uitdaging is om het personeel vier weken lang in een goede stemming te houden.

Tijdens de tour is de dagelijkse routine van de monteurs strikt gepland. 's Ochtends pompt de een de banden op, controleert de ander de remmen, monteert Costa de voorwielen en controleert de accu's van de transmissie. Na de start rijdt hij naar het dichtstbijzijnde hotel en regelt hij water, elektriciteit en parkeergelegenheid.

Na de race wassen hij en zijn team de fietsen en bespreken ze de afstelling voor de volgende dag met de ploegleider. Elk is verantwoordelijk voor de fietsen van twee profs. De dagen duren meestal van 8.00 tot 21.00 uur. "Ik zie niet veel wedstrijden, maar ik heb genoeg grote rondes meegemaakt", zegt Costa. Waarom doet hij dit werk? "Ik wil winnen. Het is het beste gevoel als we als team succesvol zijn", zegt Costa.

Raphael Meyer, CEO van Tudor, wil dit ook. In de foyer van het teamhotel legt hij uit hoe vermoeiend de reis en de dagen voorafgaand aan de Tour waren; vol met persconferenties en sponsorbijeenkomsten. "Alles is groter bij de Grande Boucle – de entourage, de voertuigen, de organisatie." En in tegenstelling tot andere Tournees staat Tudor in Frankrijk extra in de schijnwerpers – dankzij Julian Alaphilippe. De Fransman is tweevoudig wereldkampioen en een ster in zijn thuisland. Hij heeft de Tour al aangevoerd en kent het gevoel van het dragen van de gele trui. "Onze teambus wordt voor de start belegerd; daar moeten we aan wennen", zegt Meyer.

De ploeg had minder dan 100 dagen om zich voor te bereiden op de Tour, aangezien de wildcard pas eind maart arriveerde. Tot die tijd plande Tudor het seizoen zonder enige zekerheid, wat de organisatie bemoeilijkte. "Welke renners zetten we waar in? Hoe plannen we het budget? Dat waren de vragen waar we ons mee bezighielden," zegt Meyer. Tudor meldde zich niet aan voor de Vuelta, de derde grote ronde naast de Giro en de Tour. "Dat zou te veel zijn geweest," zegt hij.

De werkzaamheden van het team gingen gewoon door. Na de Giro nam Tudor ook deel aan de beloftenkoers van de Ronde van Italië, aan wedstrijden in Denemarken en België, en aan de Ronde van Zwitserland. Meyer zegt: "Soms gingen we tot het uiterste. Onze structuur moest veel aankunnen." Dit gold zelfs voor de medewerker die declaraties controleert en ineens veel meer werk had.

De Tour is een showcase voor Tudor – met zowel voor- als nadelen. Aan de ene kant schept het verwachtingen bij sponsors, aan de andere kant maakt deelname het makkelijker om sponsors te vinden. Kort voor de start kondigde Tudor een samenwerking aan met een grote rederij. Meyer zegt: "Vertegenwoordigd zijn bij de Tour de France helpt ons bij de onderhandelingen met potentiële sponsors."

Meyer waakt ervoor dat hij niet te weinig aandacht aan een detail besteedt. "We hebben speciaal een auto met een koelbox gehuurd, zodat we altijd voldoende ijs hebben en de coureurs kunnen afkoelen," zegt Meyer. Hij en het team proberen elk detail in de gaten te houden om ervoor te zorgen dat er niets wordt vergeten – een Sisyfusarbeid. Meyer wil fouten vermijden die de prestaties van de professionals zouden kunnen schaden.

Als het aan Meyer ligt, zou het team rond Alaphilippe en Marc Hirschi vanaf de eerste etappes zijn kwaliteiten moeten bewijzen. De heuvelachtige tweede etappe op zondag, met finish in Boulogne-sur-Mer, is de co-captains op het lijf geschreven. Meyer zegt dat hij groot droomt en in visioenen denkt. Tegenwoordig droomt hij van een Tudor-renner die in de eerste week de gele trui draagt.

Sommige teams verven hun fietsen geel zodra een van hun renners de leider in het algemeen klassement is. Costa en Meyer lieten de gele verf thuis. Meyer zegt: "Dat doen we pas als we in het geel in Parijs aankomen." De dromen en visioenen zullen dus voorlopig niet verdwijnen.

Een artikel uit de « NZZ am Sonntag »