Aan het einde van het WK voor clubs blijft er een bittere waarheid over voor het voetbal

• In de video hierboven: Trump weigert absoluut het podium te verlaten tijdens de prijsuitreiking – Chelsea-sterren in de war

Op mijn rustige voetbalblog Fever Pit'ch presenteerde ik onlangs een gewaagde stelling: "Het WK voor clubs is de beste uitvinding sinds de oprichting van de Champions League in 1992." Alleen al de kop zorgde voor heel wat ophef op sociale media.

Ik voelde me gedwongen een nieuwe zin te formuleren om de chaos te bestrijden : "De waarheid over het WK voor clubs die niemand wil horen." De waarheid is: het WK voor clubs is hier om te blijven.

Voordat lezers naar adem snakken en een tegenaanval inzetten: ik hoef echt niemand uit te leggen hoe opgeblazen en gekunsteld het nieuwe XXL-toernooi van FIFA-voorzitter Gianni Infantino is, en hoe het de zomerstop verpest. Ik heb zelf twee weken in de VS doorgebracht voor FOCUS online en bijna twaalf wedstrijden bekeken. Mijn zakenreis naar Miami en New Jersey nam soms groteske proporties aan.

Er is geen preciezere manier om te beschrijven waar dit WK voor clubs altijd om draaide: geld. Om hun deel van het prijzengeld van één miljard dollar te kunnen claimen, tolereerden de 32 deelnemers praktisch alles wat het professionele voetbal verstoort, belemmert en ruïneert. Tijdens het toernooi noteerde ik alles wat me negatief leek, zelfs de € 30 voor een kebab . In de tweede week moest ik mijn aantekeningen op een andere pagina voortzetten.

Het begint met de stadions: ten eerste zijn de meeste ongeschikt voor American football en ten tweede ongeschikt voor de zomer. Neem het laatste stadion: Metlife Stadium in New Jersey, op een uur rijden van New York City, is een betonnen kom zonder dak. Van september tot januari kunnen de Giants en Jets hier American football spelen – maar onder de julizon zweten de toeschouwers in tropische temperaturen en droogt het gras uit terwijl ze toekijken.

Alle Europese teams klaagden over het speelveld: de Amerikanen, met hun voorkeur voor kunstgras in American football, hadden geen idee hoe ze natuurgras moesten aanleggen, onderhouden en bewateren om ervoor te zorgen dat de voetballen hun weg van zender naar ontvanger vonden. Het water van de sproeisystemen verdampte al voordat het de grond bereikte. Slechts enkele stadions, bijvoorbeeld in Atlanta, hadden een beschermend dak. Bijna alle andere stadions stonden bloot aan de felle zon.

Dit is een beproeving voor iedereen, vooral met de aftrap om 12.00 uur. We herinneren ons nog hoe de wisselspelers van Borussia Dortmund en Bayern München tijdens bijzonder warme WK-wedstrijden in Cincinnati, Ohio, in hun kleedkamers met airconditioning bleven om een zonnesteek te voorkomen . Het probleem doemt volgend jaar weer op, wanneer de nationale teams naar het WK van 2026 reizen. De FIFA wil het tijdstip heroverwegen. Maar maakt het verplaatsen naar 15.00 uur de zaken beter?

Urenlange vluchten naar stadions in Cincinnati of Charlotte waren niet alleen schadelijk voor het klimaat, maar ook zinloos: te veel WK-wedstrijden werden vrijwel achter gesloten deuren gespeeld, omdat geen enkele Amerikaan onder de zon en tijdens werktijd nog geïnteresseerd was in voetbal. Bij sommige wedstrijden raakten 4000 toeschouwers verdwaald in enorme stadions ; zelfs de fans van Bayern en Borussia Dortmund waren slechts rode of gele kleurspatten tegen de achtergrond van majestueuze architectuur.

FIFA zette nog steeds genadeloos het stadionspektakel neer, compleet met het volkslied, de spandoeken en de basiself die het veld op rende. De show must go on: DAZN zond de WK-wedstrijden 24/7 live uit over de hele wereld en koos het camerastandpunt om een compleet andere indruk te wekken. Want zo zag de FIFA-realiteit eruit: alles was geweldig, fantastisch, fenomenaal. Dat gold misschien zelfs voor wedstrijden tussen Zuid-Amerikaanse en Arabische teams.

Wij Europeanen moeten eindelijk begrijpen: hoewel de topclubs uit de Oude Wereld nog steeds de sportwereld domineren (drie van de vier halvefinalisten kwamen uit Europa), richt de wereldbond zich op de nieuwe markten. Boca Juniors en Flamengo Rio de Janeiro uit Zuid-Amerika, Inter Miami uit de VS, Al-Hilal uit Saoedi-Arabië – dit zijn de teams die ertoe doen. En ze zijn dol op de duels met de gevestigde orde uit Engeland, Spanje en Frankrijk. Tenminste: meer dan we denken.

We mogen gerust twijfelen aan FIFA's verhaal van twee miljard WK-kijkers wereldwijd, maar hopelijk hebben mijn opmerkingen de stelling aan het begin van deze tekst versterkt: vanuit FIFA's perspectief is dit WK voor clubs een succes als geldmachine en marketingtool. President Infantino is al bekend met de muggenzifterij van ons Duitsers ; hij interesseert zich niet voor ons. Hij weet dat hij ons nooit zal kunnen overtuigen van zijn eigen aanpak en zijn expansiedrift. Vandaar zijn focus op Saoedi-Arabië.

De sjeiks financieren de hele zaak. Daarom geeft hij hen het WK van 2034 en daarvoor de organisatie van het volgende WK voor clubs. De ene hand wast de andere, we weten hoe het gaat. Over tien jaar zullen we terugkijken en beseffen: in 100 jaar FIFA hebben er meer WK's plaatsgevonden in Arabische landen dan in Engeland, het moederland van het voetbal. Geen enkele shitstorm helpt daartegen.