Mistrzostwa Europy w Szwajcarii: Dżungla pełna bestii dla Hiszpanii

Niektórzy pragną zemsty jak Niemcy, inni chcą powtórzyć i rozszerzyć swoją dominację jak Anglia, inni uważają, że nadszedł ich czas, jak Francja, Norwegia uważa, że ​​odsiedziała swój czas, a Holandia nie chce być chwilowym hitem ani żeby jej piłka nożna zanikła. Wszyscy chcą rządzić w dżungli pełnej bestii.

Niemcy Odnowiona duma Niemiec

„W piłce nożnej jedenastka gra z jedenastką, a Niemcy zawsze wygrywają”. Słowa Linekera były bardzo trafne w piłce nożnej kobiet, gdzie Mannschaft wygrała osiem mistrzostw Europy w latach 1989–2013. Jednak w 2016 roku przestały, zdobywając złoto olimpijskie w Rio. Od tamtej pory nie świętowały. W 2022 roku na Wembley Anglia pokonała je w dogrywce w finale, a rok później na Mistrzostwach Świata nie awansowały nawet do 1/8 finału, odpadając z turnieju. Brąz w Paryżu również nie przypadł do gustu Niemcom.

Duże problemy wymagają katastrofalnych środków, pomyślał Wück, trener, który przejął drużynę niecały rok temu. Pominął napastnika Anyomiego, który strzelił 14 goli dla Eintrachtu, i obrońcę Raucha za krytykę jego systemu. I ta przebudowa zaczyna przynosić owoce.

Niemcy są niepokonane w 2025 roku i ponownie zdobywają gole z łatwością. Jule Brand, który właśnie podpisał kontrakt z Olympique Lyonnais Giráldeza, oraz zawodniczki Bayernu Lea Schüller i Karla Bühl zwykle ustawiają się w ataku, gdzie nie brakuje im talentu, ponieważ Freigang, Selina Cerci i Cora Zicai są w dobrej formie. Bliskość Szwajcarii sprawia, że ​​Niemcy są drugim gospodarzem, a oni już wiedzą, że w dwóch ostatnich edycjach Anglia i Holandia były prorokami na ojczystej ziemi. Tym razem Anglicy i Holendrzy tworzą, wraz z Francją, grupę śmierci. Tylko dwie z nich awansują.

Anglia Angielskie korzenie sięgają jeszcze dalej.

Wygląda na to, że wszystko, czego dotknie Sarina Wiegman, działa jak magia. Tylko Hiszpania była w stanie zatrzymać jej reprezentację Anglii. Udało im się to w finale Pucharu Świata, finale Ligi Narodów i w Cornellà w czerwcu. Anglicy bronią tronu, który zdobyli u siebie trzy lata temu i muszą to zrobić bez bramkarki Mary Earps, środkowej obrończyni Millie Bright i pomocnika Kirby'ego, którzy zawiesili swoje międzynarodowe kariery.

Ledwo zauważyli odejście tej trójki. Lauren Hemp (City) i Lauren James (Chelsea) to dwie z najbardziej niezrównoważonych zawodniczek grających na skrzydłach, na środku Beth Mead (Arsenal) widzi piłkę nożną jak mało która między liniami (jej asysta dotyczyła gola w finale Ligi Mistrzów ), a strzelec gola Russo, również Kanonier, jest w formie: 20 goli w tym sezonie.

Niderlandy „Inna Anglia” nie zapomina

„Inna Anglia” nie zapomniała. Holandia, prowadzona przez Jonkera, byłego asystenta Van Gaala, straciła grunt pod nogami na arenie międzynarodowej, ale tylko jako drużyna narodowa. Dziesięciu z 23 powołanych piłkarzy gra w angielskiej lidze i zna swojego drugiego przeciwnika. Wśród nich jest bramkarz Van Domselaar, zwycięzca Ligi Mistrzów z Arsenalem.

Jackie Groenen grała również w Chelsea i United, ale w 2022 roku podpisała kontrakt z PSG. Pomocniczka emanuje osobowością, do tego stopnia, że ​​gra z numerem 14 Cruyffa na plecach. Była już w drużynie, która wygrała w 2017 roku, podobnie jak legenda Spitse, pomocniczka, która ma na koncie 244 występy po debiucie w seniorskiej reprezentacji w 2006 roku. Groenen jest iskrą, jest odpornością.

Francja Zmiana warty we Francji.

Laurent Bonadei, nowy trener reprezentacji narodowej, odciął czystą kartę. Koniec z traumą, koniec z dolegliwościami. Otworzył się i wywietrzył pokój. Uznał, że zmiana tempa jest konieczna po tylu razach, kiedy wychodził z pustymi rękami. Zawsze blisko, zawsze daleko, Les Bleues wciąż szukają swojego pierwszego wielkiego trofeum. Nie mogło to być również na igrzyskach olimpijskich. Trener powiedział dość i zostawił legendarnego obrońcę Renarda i Le Sommera, najlepszego strzelca reprezentacji narodowej z 94 golami, w domu. Francja szuka nowych wzorów do naśladowania, które dołączą do skrzydłowego Bachy i napastnika Katoto (obecnie kolegów z drużyny w Lyonie), a wiele oczekuje się od Clary Mateo, najlepszej zawodniczki w lidze kraju po strzeleniu 18 goli w 19 meczach z Paris FC, którą Bonadei sprowadził z powrotem. Ze względu na wiek, obrońca Realu Madryt Lakrar, napastnik United Malard i nowicjusz Evertonu Kelly Gago są już wystarczająco dojrzali, aby przejąć stery i położyć kres pechowi, który prześladuje kraj.

Norwegia Koniec z niepowodzeniami

Norwegia wygrała oba tytuły przeciwko Szwecji (1987) i Włochom (1993), ale przegrała cztery finały (2013, 2005, 1991 i 1989). Kraj był potęgą, ale się rozpadł. Od 2015 roku wygrali tylko jedną rundę pucharową na dużym turnieju (podczas Mistrzostw Świata 2019 przeciwko Australii w rzutach karnych), a także wygrali dwa Mistrzostwa Europy, nie wychodząc poza fazę grupową.

Mają mnóstwo nazwisk do wyboru, z Grahamem Hansenem, Adą Hegerberg, Engenem, Reitenem, Maanumem i Terlandem, ich najnowszym talentem, który zabłysnął w Manchesterze United. Muszą się tylko zjednoczyć i znów uwierzyć w siebie. Nie mają nic pomiędzy.