Cierń w boku jego kariery zawodowej: „Miałem pewne myśli, nigdy nie byłem w stanie doświadczyć tego etapu”.

StarcieCarlosa Alcaraza ze studentem uniwersyteckim Olivierem Tarvetem w drugiej rundzie Wimbledonu otworzyło scenariusz, który nie był brany pod uwagę do tej pory: tenisista z Murcii, wciąż wystarczająco dorosły, aby studiować na uniwersytecie w wieku 22 lat, zrezygnował z tego doświadczenia, aby odnieść sukces w zawodowym cyklu. „Miałem pewne myśli, oglądając filmy: 'Wow, nigdy nie byłem w stanie doświadczyć tego etapu'” – ujawnił Carlitos w środę.

Po zwycięstwie nad uniwersyteckim tenisistą, drugi najlepszy tenisista świata sam ujawnił na konferencji prasowej, że w podobnej sytuacji jak Brytyjczyk jest 26 tenisistów , którzy grają zawodowo w ATP i jednocześnie kończą szkolenie na uniwersytecie.

Murciańczyk, biorąc pod uwagę jego wczesną karierę jako profesjonalisty i sukcesy odniesione w ostatnich latach, stając się na przykład najmłodszym numerem jeden w historii, nie miał możliwości pójścia na uniwersytet , co jest opcją coraz częściej wybieraną przez tenisistów, którzy po ukończeniu 18 lat mają problemy z przystosowaniem się do środowiska tenisowego.

W ten sposób zaczynają od uniwersyteckich rozgrywek tenisowych, by następnie przejść do turniejów zawodowych , jak to miało miejsce w przypadku Tarveta, który w środę wygrał dziewięć gemów z zawodnikiem z El Palmar na korcie centralnym Wimbledonu.

„ Nigdy nie myślałem o studiowaniu na uniwersytecie, ponieważ moim marzeniem zawsze było zostać zawodowym tenisistą , podążać za tym marzeniem i prawda jest taka, że ​​dzięki Bogu przyszło to do mnie bardzo wcześnie i bardzo wcześnie wkroczyłem na ring” - powiedział Alcaraz, który ujawnił, że widział „wiele filmów z uniwersytetu w Stanach Zjednoczonych , o tym, co tam grają, jak rywalizują, jaka tam panuje rywalizacja, ta grupa, która się tworzy”.

W tym sensie Carlitos przyznał, że miał „wielu przyjaciół, którzy tam byli i opowiadali mi o tym doświadczeniu, i że jest ono bardzo piękne”, co w pewnym momencie sprawiło, że zaczął się zastanawiać, jak by to było przeżyć: „ Po obejrzeniu filmów miałem takie myśli: 'wow, nigdy nie mógłbym przeżyć tego etapu' , ale niczego nie żałuję, a prawda jest taka, że ​​każdy wybiera własną ścieżkę”.