Séamus Callanan: powolny deweloper, który wygrał wszystko i wciąż chce więcej
Declan Bogue
Kiedy po raz pierwszy dziecko przekracza bramę klubu Drom and Inch GAA, aby zagrać w hurling lub camogie, spotyka się z nim Paudie Butler i pokazuje mu, jak trzymać piłkę.
Istnieje wiele trafnych metafor opisujących sytuację, w której były dyrektor krajowy ds. hurlingu pokazuje dzieciom sposób rozpoczęcia przygody z hurlingiem, ale najbardziej trafna wydaje się w praktyce postać Séamusa Callanana.
W wieku 37 lat Callanan może być zaliczany do grona starych chłopaków, którzy wciąż robią karierę w swoim klubie. A to jeszcze zanim weźmiemy pod uwagę, co dokładnie zrobił, gdy Drom i Inch przygotowują się do meczu z Nenagh Éire Óg w półfinale seniorów w Tipperary w ten weekend.
Callanan uzyskał wynik 2-11 w ostatnim dniu ćwierćfinałowego zwycięstwa nad Moycarkey-Borris. Jeden z goli padł, gdy próbował złapać piłkę, został przygnieciony przez nadbiegającego przeciwnika, a mimo to zdołał wykonać Eskimo Roll, po czym posłał strzał w kierunku siatki – wciąż leżący na ziemi – obok potencjalnego bramkarza All-Star, Rhysa Shelly'ego.
Kolejne spojrzenie na dwa gole najwyższej klasy Séamusa Callanana z wczorajszego ćwierćfinału hrabstwa @TipperaryGAA 👏
Hurler Roku 2019 został ogłoszony #ClubberMOTM po zdobyciu imponującego wyniku 2-11 dla @drominch ! 🟢
Wszystkie cztery ćwierćfinały są dostępne na żądanie w #ClubberTV 📺 pic.twitter.com/x3CHeunZGF
— Clubber (@clubber) 29 września 2025
Butler, który był dyrektorem szkoły podstawowej Callanan w Inch National School, twierdzi, że to, że nadal tak robi, zawdzięcza przede wszystkim swojemu oddaniu umiejętnościom, które nabywał w dzieciństwie, oraz późnemu dojrzewaniu.
„Séamus, od najmłodszych lat, był bardzo zapalonym graczem. Ale cała jego grupa też. Byli naprawdę dobrzy i uwielbiali hurling. Byłem dyrektorem szkoły, a oni grali w hurling dzień i noc” – wspomina Butler.
„Seamus mieszkał obok szkoły i kiedy nadchodziły długie wieczory, on i jego kolega wychodzili na dziedziniec szkoły i bawili się pod latarnią uliczną.
„A potem zaczął rosnąć. Treningi w hrabstwie naprawdę mu pomogły i nabrał siły”.
Kiedy nabierał sił, jego podstawy były ostre jak lanca. Jego koordynacja i wyczucie piłki były perfekcyjne i dawał dowody na to, że pod względem sportowym osiągnie szczyt swoich możliwości.
W finale U12 w połowie meczu w Tipperary strzelił gola 5:5. Obserwując z boku, Butler wiedział, że Callanan ma ten rodzaj głodu bramkowego, który jest rzadki i praktycznie niemożliwy do wyszkolenia.
Miał talent. Potrafił oddać strzał, którego inni by nie dali. Raczej podwajał piłkę, niż brał ją do ręki, żeby mieć pewność. I oczywiście w ten sposób zdobywał spektakularne gole” – dodaje Butler.
„Był po prostu człowiekiem, który dostrzegł szansę, zanim zobaczyli ją inni. Wszędzie są świetni napastnicy, ale tylko nieliczni dostrzegają szansę, zanim inni ją dostrzegą”.
Jego rozwój był wolniejszy niż u innych, którzy od razu wyskoczyli z niższej drużyny. W niższych ligach Tipperary jego rola ograniczyła się do wchodzenia z ławki rezerwowych i pokazywania klasy.
Pod wodzą Liama Sheedy'ego i Eamonna O'Shea w seniorskiej drużynie Tipperary stał się jednym z czterech wymarzonych zawodników do gry w ataku, obok takich rówieśników jak Patrick Horgan, TJ Reid i Joe Canning.
Jest jednym z czterech zawodników, którzy pozostali po zdobyciu przez Drom and Inch tytułu mistrza hrabstwa w 2011 r. Obecnie menedżerem jest Matthew Buckley, a selekcjonerem Matthew McGrath, któremu w zarządzaniu zespołem pomaga Paul Collins.
„To wszystko zasługa lokalnych mieszkańców. To wspaniały element i wszyscy są temu oddani. To dla nas wyjątkowe, że sami produkujemy nasze produkty i wszyscy na nie reagują” – mówi Butler.
Ich ostatni finał miał miejsce w 2012 roku, kiedy przegrali z Thurles Sarsfields. Przegrali również finały w 2005, 2007 i 2009 roku.
Najbliżej tego w ostatnim czasie byli w dwóch półfinałach w 2020 i 2022 roku, w obu przegranych z Kiladangan. Pierwszy z nich był dotkliwą porażką, ale w 2022 roku tracili tylko cztery punkty, w dniu, w którym Callanan zanotował osobisty bilans 1-9.
„Czy nie miał szczęścia, że rozwinął się późno, a nie wcześnie?” – pyta Butler.
„Jego rozwój przebiegał powoli. Ale wolałbym to zobaczyć. Wolę widzieć graczy pojawiających się stopniowo, niż wczesnych deweloperów.
„Cały czas rozwijają swoją grę, a potem, gdy osiągają szczyt formy, następuje dojrzałość. Powolny rozwój jest dla mnie najlepszy. A żeby grać w rozgrywkach międzyokręgowych, trzeba mieć silne ciało”.
Dodaje: „Jest pod tym względem całkowicie oddany. I pod pewnymi względami miał szczęście, że uniknął poważnych kontuzji. Wielu chłopaków później, po trzydziestce, łapie kontuzje. To ich w pewnym sensie wykańcza.
„Ale w zeszłą niedzielę pokazał, że ma szybkość, jaką miał dziesięć lat temu. A jego szybkość reakcji jest niesamowita. Złapać piłkę, przeturlać się po ziemi i mimo to ją odłożyć, to było niezwykłe osiągnięcie dla każdego.
„Wybitny, skromny człowiek w parafii i w powiecie. A mieszkańcy sąsiednich parafii podziwiają go, co jest niezwykłe, gdy istnieje lokalna rywalizacja.
„Ale nigdy nie znalazłbyś przeciwnika, który powiedziałby złe słowo o Séamusie Callananie.”
Pod wieloma względami podział sezonu mu odpowiada. Obecnie trenuje Offaly u boku menedżera Johnny'ego Kelly'ego i pomaga w ich rozwoju.
Adam Screeney, młody miotacz Offaly, nie ma takich warunków fizycznych jak Callanan, ale może się wiele nauczyć pod względem rozwoju fizycznego, zachowując jednocześnie niesamowite umiejętności rzucania.
Od młodego chłopaka, który nie potrafił wywalczyć sobie miejsca w wyjściowym składzie drużyny juniorów Tipperary, do człowieka, który pobił rekordy; trzykrotnie otrzymał tytuł All-Irelands, cztery razy All-Stars, cztery razy był nominowany do nagrody Hurler of the Year, był kapitanem zwycięskiej drużyny All-Ireland, zawodnikiem meczu w finale All-Ireland i zdobył najwięcej bramek w sezonie mistrzowskim.
I nadal to robię.
The 42
