Afscheid van de GOAT: de beste verhalen uit de legendarische carrière van Diana Taurasi
Hoe neem je afscheid van de GOAT?
Diana Taurasi heeft afscheid genomen van het professionele basketbal na 20 seizoenen in de WNBA, drie competitiekampioenschappen en meer dan 10.000 punten.
Wat valt er nog te zeggen over de voormalige WNBA MVP, zesvoudig Olympisch goudenmedaillewinnaar, vijfvoudig league scoring kampioen en drievoudig NCAA kampioen? Genoeg. ESPN heeft het afgelopen jaar Taurasi's vrienden, teamgenoten, familieleden en voormalige coaches ondervraagd voor onvertelde verhalen -- de verhalen die ze konden delen, tenminste.
"Er zijn veel gekke verhalen. Ze zijn ofwel kluisachtig of hartverwarmend, er zit niet veel tussenin," zei Morgan Valley, Taurasi's voormalige UConn Huskies- teamgenoot en kamergenoot. "Ze is uniek."
Het is niet verrassend dat veel van de verhalen achter de schermen zich richtten op Taurasi's ultracompetitieve persoonlijkheid en sarcastische humor. Maar de anekdotes werpen licht op alle kanten van Taurasi, van de felle leider tot de ondersteunende teamgenoot, en van de verzorgende moeder tot de genereuze mentor.
Om een zin van UConn-coach Geno Auriemma te parafraseren: "we hadden Diana" -- en zo'n legende vergeet je niet. Hier is een blik op de Phoenix Mercury -ster van degenen die haar het beste kennen. -- Verslaggeving van Michael Voepel, Alexa Philippou en Josh Weinfuss
Opmerking van de redactie: Anekdotes zijn bewerkt om ze korter en duidelijker te maken.
Eerste indrukkenSue Bird, goede vriendin, al jarenlang teamgenoot van USA Basketball: "Zodra je Diana ontmoet, is er een impact. Je voelt haar charisma. Wat mensen een beetje verwarrend vinden, is dat ze geen warmte heeft, want misschien kijken ze naar haar spel en zien ze een concurrent, zien ze iemand op de grond spugen, of zien ze iemand iets slaan. (Maar) ze is echt heel warm en heel genereus.
"De eerste keer dat ik haar ontmoette was tijdens haar UConn-recruitmenttrip. Dit was duidelijk een grote rekruut, dus de coaches waren allemaal nerveus. Ze was bij Coach Auriemma thuis en een paar van ons gingen haar ophalen en terugbrengen naar de campus, zodat ze haar bezoek kon beginnen.
"Ik heb een Toyota Camry uit '93. Ze stapt in en zegt: 'Oh, yo, ik heb een cd. Laat ik deze opzetten.'
"We zeiden zoiets als: 'Hé, wat je ook wilt doen,' want dit is een rekruut. Ze voelt zich meteen super op haar gemak. Het is veel West Coast-rap, wat niet slecht is -- dat is een soort representatie van wie ze is. Het was een goede kleine mix en we waren er allemaal bij. Aan het einde van de autorit zei ze: 'Vind je het leuk? Houd de cd.'
"Ze heeft een gave om mensen zich met haar verbonden te laten voelen, maar ook om ze het beste van zichzelf te laten voelen. ... Ze zorgt ervoor dat je je geweldig voelt."
Auriemma, Taurasi's coach bij UConn en bij USA Basketball: "[Ik ontmoette] Diana voor het eerst in Indianapolis op het Nike All-American Camp. Ze namen de beste 80 [middelbare school] spelers van het land, [opkomende] junioren en senioren, en maakten acht teams. Het was het beste wat ooit was uitgevonden, omdat je de absoluut beste spelers van Amerika tegen elkaar zag spelen.
"Dus we kijken, en ik weet natuurlijk wie ze is en zo. ... Dus hun spel is voorbij, en ik zit daar op de tribune, en ze komt aangelopen met een ander meisje. En ik denk, dit gaat er niet goed uitzien, en het kan haar geen s--- schelen. Er zijn 400 coaches daar, en de beste speler van het land liep gewoon naar coach Auriemma, en ze begint tegen me te praten, wat totaal illegaal is [een NCAA-rekruteringsovertreding], toch? Je mag geen contact hebben met de spelers.
"Maar wat ze zei was grappig. Ze zei: 'Hé, mag ik je handtekening?' En ik zei: 'Oh, echt?' Ze zei: 'Ja. Word niet zo opgewonden. Het is niet voor mij. Het kan me geen s--- schelen. Het is voor een vriend van me.'"
Jessika Taurasi-Skillern, Diana's zus: "Ik denk dat mensen haar als een slechterik zien. Als mensen haar nooit hebben ontmoet en alleen Dee op tv zien -- schreeuwend en klagend tegen de scheidsrechters en zo -- dan is dat helemaal niet hoe ze is. Ik heb haar nog nooit ergens over horen klagen in mijn leven, behalve op het basketbalveld.
"Natuurlijk is de competitie zowel op als naast het veld, maar ze heeft gewoon het grootste hart en ze is gewoon zo'n grappig persoon. Ik denk niet dat mensen weten dat ze geen klootzak is."
De spelerSophie Cunningham , teamgenoot van Phoenix Mercury: "Er zijn veel momenten in wedstrijden dat ik haar zou haten als ik tegen haar zou spelen. Ik zou Dee absoluut haten. "Ze is gewoon koppig. Ze is een klootzak. Ze speelt op een fysieke manier. Ze praat onzin als geen ander.
"Maar later zei ze: 'Dat was wel leuk, hè?'"
Tanisha Wright, voormalig WNBA-speelster: "Ik heb vroeger met Dee gevochten. Ze houdt ervan om grappen te maken en met je te lachen op het veld, maar ik begreep ook dat dat allemaal onzin was ---, gewoon proberen om onder je huid te kruipen, zodat ze je kan komen doden. Dus ik hield altijd een stoïcijns gezicht tegenover haar. Je lacht en maakt grapjes na afloop, maar tijdens de wedstrijd denk je zoiets van: 'Nee, ik geef je geen voorsprong. Nee, ik ben nu niet je vriend. Ik weet dat je me uit elkaar probeert te scheuren.'
"Je moet constant klaar zijn, je moet op je hoede zijn. Want je weet dat ze het elke avond gaat brengen. Als ik het niet zou brengen, zou ik me schamen. Dus ik waardeer Dee, want ze haalde altijd het beste uit me als ik tegen haar speelde."
Sandy Brondello, Taurasi's coach in Phoenix en in het buitenland: "Iedereen heeft het over onze halve finales in 2018 tegen de Seattle Storm . Er was één wedstrijd, we stonden flink achter, en we voerden dezelfde play twee keer achter elkaar uit voor Diana met nog zes seconden te gaan, en ze werkten allebei. Maar dat is wat Diana doet. Zelfs Sue Bird wist wat er ging komen, maar ze konden haar nog steeds niet stoppen. Als ze vastbesloten is, als ze in de zone zit, is het leuk om te zien."
Auriemma, voormalig coach van het Amerikaanse basketbalteam: "We speelden tegen Tsjechoslowakije in Praag en probeerden een wereldkampioenschap te winnen om ons te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Het was een heel spannende wedstrijd, want de Tsjechen spelen al 10 jaar samen. Het is op de nationale televisie, de president van het land is er. Het is gek. En we konden ze niet afschudden. We zetten ze onder druk, we kregen een voorsprong van 10 punten. Dan wordt het acht, dan wordt het vijf. Ik steek twee vingers op en zeg: 'Twee.' Dat is onze twee-drie-zone.
"Nu is hier het probleem. Als je het Olympisch team coacht, spelen jongens uit hun positie. Dus iemand als Tina Charles is gewend om in het midden te spelen, (maar) zij staat op de vleugel. Dus nu rennen we terug en zij rent naar haar normale positie, naar het midden van het veld. Het enige probleem is dat Sylvia (Fowles) daar is. Dus de Tsjechische jongens komen naar beneden, ze schieten de bal in de hoek, en voordat we daar zijn, maakt het kind een 3. Ik denk dat ze (de voorsprong) terugbrengen tot drie.
Dit wordt nooit oud. pic.twitter.com/861ejQQS50
— Phoenix Mercury (@PhoenixMercury) 26 september 2024
"We gooien de bal naar Dee. Ze dribbelt over de halfcourt, dribbelt drie keer en begraaft een 30-foot 3, rent helemaal over het veld zodat ze terug kan rennen in de verdediging voor onze bank -- zodat iedereen het kan horen omdat ze 5 voet van me af staat -- en ze zegt: 'Ga uit deze f---ing zone.'
"En ik schreeuwde: 'Vijf', dat is onze man-tegen-man (verdediging) en 'Wie heeft er in godsnaam gezegd dat we moesten gaan?' Ik deed alsof iemand anders dat deed."
Briann January, voormalig teamgenoot van Phoenix Mercury, WNBA-speler: "Ik weet dat ze waarschijnlijk zweert dat ze dit al zo lang kan (spelen) omdat ze veganist is, maar ze steekt er wel werk in en ze steekt er ook tijd in. Toen ik in Phoenix was, was ik coach bij Arizona State, maar ik kwam ook trainen voor het seizoen.
"Als je kijkt naar haar concentratieniveau als ze op het veld staat, en naar de herhaling, tot aan het voetenwerk en haar schot. Het was consistent, op wedstrijdsnelheid, elke keer weer. Het was gewoon heel doelbewust, gefocust werk, en ze stak er tijd, moeite en energie in wanneer ze op het veld stapte. Zo speel je zo lang op dat niveau, het gebeurt niet per ongeluk. Je moet er tijd in steken."
De teamgenoot, leider en mentorTina Charles, mede-afgestudeerde van UConn en voormalig Olympisch teamgenoot: "We speelden voor Galatasaray in Istanbul in de winter van 2012. Zij en ik trainden samen, en toen zei ze dat ik 10 vrije worpen achter elkaar moest maken. Dat was na mijn tweede jaar [in de WNBA], en ik kon het niet.
"Maar ze bleef misschien twee uur bij me in de gym totdat ik ze maakte. Ze zei tegen me: "Een professionele speler zou 10 vrije worpen achter elkaar moeten kunnen maken."
(Noot van de redactie: Later dat jaar, in een seizoen bij deConnecticut Sun , verbeterde Charles haar vrijeworppercentage van 68,7 in 2011 naar 80,2 in 2012 en werd ze uitgeroepen tot MVP van de WNBA.)
Paige Bueckers , mede-UConn All-American: "Coach [Auriemma] vertelde me hoe Dee een band had met haar teamgenoten, dat het altijd respect en liefde was. En daaruit kun je mensen verantwoordelijk houden en ze aanpakken, en zolang je dat soort relatie met ze hebt, zullen ze het op de juiste manier kunnen opvatten. En zelfs als ze dat niet hebben, kun je ongemakkelijke gesprekken voeren.
"Dat is het belangrijkste dat ik heb geleerd: andere mensen verantwoordelijk houden en op mensen afreageren en grootsheid van mensen eisen is niet slecht. Je roept mensen niet ter verantwoording, je roept ze op. Zie het als een compliment en niet als 'Oh, Paige zit achter me aan, ik doe het slecht.' Ik verwacht grootsheid van je en ik verwacht dat je beter bent.
"Ik kan haar over alles bereiken. ... Dat ze zo open met haar kan communiceren, dat ze nooit te groot is voor iemand. Ze geeft enorm veel om iedereen om haar heen."
Lieve Dee - Liefs,
Wij allemaal pic.twitter.com/SnO1q10Fdp
Sabrina Ionescu , Olympisch teamgenoot, die als senior bij Oregon de Ducks naar een verrassing leidde tegen Taurasi en het Amerikaanse nationale team in een tentoonstelling in november 2019: "Ze was iemand waar ik als kind tegenop keek, dus ik kon haar zien toen ik jonger was, ik wilde spelen in de WNBA en was een beetje mijn idool. Toen we tegen het nationale team speelden, kwam ze binnen en sprak ze met ons team. Ik denk dat het een uur(-lange) Q&A was die ze met ons team had, ze nam de tijd om te komen en dat te doen ...
"Het betekende veel. Dus toen ik de vloer met haar deelde, gaf ze me gewoon een knuffel, als een klopje op de schouder toen we het veld op renden, en dat was eigenlijk alles wat ik nodig had. Ik wist niet eens dat ze wist wie ik was."
Bueckers: "Ze kwam naar Minneapolis voor de Final Four van 2022 en zag ons na de halve finales toen we wonnen om naar het nationale kampioenschap te gaan. Ze was super aanmoedigend. En ze is super liefdevol. Ze vertelt me de hele tijd dat ze van me houdt, dat ze alles voor me zal doen, dat ze altijd achter me staat.
"[Tijdens het WNBA All-Star weekend] stelden ze vragen aan de spelers, snelle hitters. En een daarvan was: 'Als je één college-speler moest kiezen om je team te versterken, wie zou je dan kiezen?' Ze koos [USC-ster] JuJu Watkins .
"Ik zag de video en dacht: 'Oké, bro, ik zie wat je doet. Je kiest JuJu boven mij. Wat is er met dat? Je zei dat je me steunde, ik was het boven iedereen.'
"En ze zei zoiets van: 'Ja, hond, ik deed dat alleen om je te motiveren. Het is allemaal motivatie.'"
De concurrentRebekkah Brunson, voormalig WNBA-speelster: "Ik weet nog dat ze een pijn in de kont was, ze was zo goed. Ik speelde tegen haar toen ze bij UConn zat en ik bij Georgetown. Je vindt het vreselijk om tegen haar te spelen, maar je weet dat als ze in je team zit, je iets speciaals gaat doen. Ze was geweldig op de universiteit, maar toen ze naar de profs ging, kon ze haar vleugels nog verder uitslaan en een beetje een klootzak zijn. Welke geweldige concurrent is dat niet? Je moet een voorsprong hebben."
Valley: "Als je haar boos of geïrriteerd of kwaad maakt, is ze genadeloos. Toen ik Kelsey Plum coachte, was het hetzelfde. Het was zoiets van: "Wauw. Als je boos wordt ... is alles mis, alsof er geen veilige plekken zijn." Zoals je moeder lelijk is, je kind lelijk is. Het zou niet uitmaken. Als ze haar handschoenen uitdoet, is het een heel ander verhaal.
Bird: "We verloren van Brazilië [75-68] in 2006 in de halve finale [van het FIBA WK]. We verloren van Rusland, dus dat gaf nog een beetje een kutgevoel, omdat het al onze (buitenseizoens) teamgenoten of mensen waren waartegen we daar speelden. Dat was balen.
"We zijn allemaal depressief. Bij USA basketball verlies je geen grote competitie, en dit was echt de eerste keer dat Dee en ik begonnen. Het team is van ons als guards -- en we verliezen. We namen dat allebei heel erg zwaar op. We gingen gewoon terug naar mijn kamer. We bestelden roomservice, we haalden wat te drinken.
"En net zoals, weet je wat je doet als je verliest -- je praat gewoon een beetje onzin, en dan ben je een beetje verdrietig. En dan praat je nog een beetje onzin, en dan denk je, 'Wat de f--- deed die persoon? Kun je geloven dat die speler zo goed speelde? De scheidsrechter is waardeloos.' Je gaat gewoon door de cyclus van emoties, van, 'Oh mijn god, ik kan niet geloven dat we verloren hebben.'
"Maar ik zou ook zeggen dat het ons op een bepaalde manier verbond. We hebben het samen meegemaakt. We hadden op dat moment zoveel hoogtepunten samen meegemaakt, een paar dieptepunten op de universiteit, maar ook zoveel hoogtepunten samen. En nu beleven we een dieptepunt samen. Ik denk dat de dieptepunten, de verliezen -- het is waar je echt iets bouwt dat stevig en diep is. Zo zou ik dat moment beschrijven.
"We speelden in die wedstrijd om de derde plaats, en ze sloeg de absolute f--- out. Ze had zes 3's, ze was geweldig [28 punten in een 99-59 overwinning voor de bronzen medaille op Brazilië]. En dat is Diana in een notendop, toch? Dat heeft echt onze hele mindset rondom USA Basketball voor ons gevormd. Het heeft vanaf dat moment alles beïnvloed."
D, als dit de laatste keer is, dan was het maar één keer in je leven. pic.twitter.com/FwVfrNXwNg
— Nike Basketbal (@nikebasketball) 26 september 2024
Taurasi-Skillern: "Zij en mijn man waren altijd een beetje competitief, of het nu ging om pingpongen of het verste gooien van de voetbal. Hij probeert haar altijd ergens op te overtreffen.
"Een keer waren we bij Target op zoek naar kerstcadeaus en mijn man kwam deze kleine hacky sacks tegen. En hij zei: 'Hé, weet jij hoe je moet jongleren?' En zij zei: 'Nee, ik heb het gewoon nog nooit echt geprobeerd.'
"Dus mijn man dacht: 'Ja, dit is het. Dit is het moment dat ik iets beters ga doen dan zij.' Hij pakt een paar hacky sacks en begint ze uit te braken en jongleert met twee en dan drie. Mijn zus kijkt naar hem en denkt: 'Ja, ik heb het nog nooit echt geprobeerd.' En dus dacht hij dat hij haar zou krijgen.
"Mijn zus pakt een paar hacky sacks en begint ze in de lucht te gooien, ze te laten vallen. Ze probeert het een paar keer -- en kijkt hem dan letterlijk aan, pakt drie ballen en begint gewoon te jongleren alsof ze uit het circus komt.
"Ze steekt haar tong naar ons uit en mijn man wilde dood. Hij zei zoiets als: 'Natuurlijk, natuurlijk is ze gewoon goed in alles.'"
De vriendCunningham: "Als mensen aan DT denken, denken ze aan een felle concurrent, iemand die superintens is en er echt geen f--- om geeft. Maar als je DT echt leert kennen, is ze de meest oprechte, liefdevolle, zorgzame persoon die je ooit zult ontmoeten. En ik denk dat ze die schijn ophoudt omdat ze wel degelijk veel om je geeft. Ik denk gewoon dat dat is wie ze is."
Valley: "Ik denk dat haar vriendelijkheid onopgemerkt blijft. De manier waarop ze de mensen behandelt van wie ze houdt en hoe ze voor ze zorgt en gewoon alles voor ze zou doen, is waarschijnlijk haar meest opmerkelijke eigenschap, die eigenlijk helemaal niets te maken heeft met een basketballer.
"Het is iets groots, maar het is iets kleins. Haar vader wilde altijd al een Mercedes. Ze koopt een Mercedes voor haar vader. Ruimt de keuken van haar ouders op. Helpt familie, helpt vrienden. Ze heeft mij in het verleden geholpen. Iemand belt me op en zegt: 'Hé, kan ik kaartjes krijgen?' Het was een oefenwedstrijd van het nationale team. Ze kent die persoon niet, ik ken die persoon niet echt. (Maar het is) 'Yep, Mo, wat je ook nodig hebt,' geeft die persoon twee kaartjes. Deze willekeurige kleine handelingen. Er zijn er veel. ...
"Ze zorgt ervoor dat iedereen zich voelt alsof ze de belangrijkste persoon voor haar zijn als ze ze ontmoet. Ze ontmoette een klein kind en die persoon zou erover praten (lang daarna). Ik ontmoet tot op de dag van vandaag mensen die zeggen: 'Oh ja. Ik ontmoette Diana toen ik 9 was bij een UConn-wedstrijd.' Ze kan je gewoon het gevoel geven dat niets anders ertoe doet als je in haar aanwezigheid bent.
"Ze is altijd goed geweest met kinderen. Toen we [bij UConn] speelden, was Michael, de zoon van Coach (Auriemma), 12. Hij was als ons kleine broertje. We gingen naar al zijn wedstrijden en zagen hem opgroeien. ... We waren op de training en zeiden: 'Hé, Coach, Michael, heb je vanavond een wedstrijd?' En we rolden naar binnen en keken hoe Michael speelde. We vonden het geweldig. We gingen naar behoorlijk wat wedstrijden van Michael."
Bird, Taurasi's Spartak Moskou-teamgenoot in Rusland: "Ons allereerste jaar in Rusland waren we de enige twee Amerikanen. Onze coach sprak geen Engels. Dus hadden we een tolk. Wat dat eigenlijk betekent, is dat je gewoon op tape delay zit, toch? Je bent 30 seconden te laat om (alles) te begrijpen.
"Dus we zijn gewoon een beetje in onze eigen wereld. En we hebben veel gelachen. We giechelden de hele tijd. Wij tweeën huppelden rond op deze koude plek waar niemand lachte, en we lagen constant in een deuk om alles.
"We waren als de twee meest dankbare mensen die je ooit hebt ontmoet, want 'spasibo' [wat 'dankjewel' betekent in het Russisch en wordt uitgesproken als spuh-SEE-buh] is echt het enige woord dat we konden zeggen. We zijn in de supermarkt, we zijn in een restaurant, we zijn met onze teamgenoten, we zijn aan het oefenen. We dachten gewoon: 'Oh, dank je wel. Dank je wel. Dank je wel. Dank je wel. Dank je wel. Dank je wel.' Omdat het echt de enige manier was waarop we in het begin konden communiceren.
"Toen voegde Dee dit toe. Ze zei zoiets als: 'Spasibo, diva!' Het betekent niets; het is gewoon haar manier. Wat er uiteindelijk gebeurde -- omdat het Diana is -- vonden mensen het geweldig. Ze zouden in lachen uitbarsten. Het equivalent [in het Engels] was alsof iemand rondliep en riep: 'Bedankt, Hanks!' of 'Bedankt, Franks!' Dat was wat ze deed."
Auriemma zei op 20 november, toen hem werd gevraagd welk moment uit zijn NCAA-record van 1.217e overwinning hem het meest bij zal blijven: "Elke keer als Dee praat over haar tijd hier bij mij en dit programma, is dat heel, heel emotioneel voor mij, dus dat is waarschijnlijk het belangrijkste moment.
"Ik herinner me alleen wat we samen hebben meegemaakt, hoeveel ze voor zoveel mensen hier betekende. Wat ze voor mij, mijn familie en mijn moeder betekende. Ze is gewoon een van die unieke mensen die in je leven komt en je bent beter af als je haar in je leven hebt.
"Mensen van buitenaf zien de competitieve, snarky Dee die je hart zal breken. Maar er is iets aan haar waardoor ik me beter voel, wetende dat zij in mijn wereld is en ik in de hare."
De vrouw en moederBird: "Penny (Taylor) was zo'n geweldige invloed op haar, en je kon zien dat Dee gewoon opging in Penny. Dat is allemaal niet verrassend. En dan voeg je (zoon) Leo en (dochter) Isla toe, wat een geweldige moeder is ze. In het seizoen moeten moeders veel doen om tijd met hun kinderen door te brengen, ze worden om 4 of 5 uur 's ochtends wakker, ook al heb je oefening.
"Dee heeft diep van binnen een ongelooflijke warmte. Ik denk dat dat is waar Penny echt op inspeelde. Dat is waar haar kinderen op inspeelden, en dat is wie je nu ziet. Dee, als je haar echt in een reflectieve modus of plaats krijgt, denk ik dat ze mensen verrast met haar diepgang en met haar inzicht. Maar als je haar kent, is dat wie ze de hele tijd is. Het is alleen dat je een beetje wordt misleid door de persona op het veld."
Brittney Griner , teamgenoot bij Phoenix Mercury: "Ik weet niet eens in welk jaar het was, maar ze bereidde me voor op het moment dat ze [met pensioen] zou gaan, door kleine beetjes kennis over het spel van het leven te laten vallen. ... We gingen van mijn rookie-seizoen waarin we waarschijnlijk niet over relaties spraken, maar nu praten we over het ouderschap, een goede echtgenoot zijn, hier zijn, aanwezig zijn thuis. En het is iets dat ik echt waardeer, want ook al zijn we hier al zo lang, ik ben nog steeds onder de indruk van haar.
"[Taurasi's beste opvoedingsadvies] is: Niets hiervan doet ertoe als je thuiskomt. Spel, verlies, winst, hard trainen, geïrriteerd raken door iemand. Niets hiervan doet ertoe, want als [je familie] thuiskomt, weten ze hier niets van. Het kan ze niets schelen. Het enige wat ze willen is dat jij er bent. Neem het gewoon in je op, want het gaat snel."
espn
