Nummer 8 voor €55 miljoen

In een land waar het minimumloon 22.104 Turkse lira bedraagt en meer dan de helft van de arbeidersklasse van dit inkomen moet leven, geeft Galatasaray Osimhen € 150 miljoen over vier jaar, leent Fenerbahçe Duran jaarlijks € 20 miljoen en geeft Beşiktaş Orkun Kökçü € 55 miljoen over vijf jaar – een periode van buitengewone vreugde in het land! En het is waarschijnlijk dat een groot deel van degenen die deze vreugde ervaren, ook minimumloonverdieners zijn.

Om het proces correct te kunnen uitleggen, moet ik citeren uit de analyserecensies van het boek van Ahmet Talimciler, Jay Coakley en Elizabeth Pike op het gebied van sportsociologie.

"Marx, een van de grondleggers van de sociologie, gebruikt de volgende uitdrukkingen in zijn werk De Duitse Ideologie: De ideeën van de heersende klasse zijn de dominante ideeën in elk tijdperk; dat wil zeggen, de klasse die de dominante materiële macht van de samenleving is, is ook de dominante intellectuele macht. De klasse die de middelen voor materiële productie bezit, beheerst ook de middelen voor mentale productie; zodat, als we het hierover hebben, de gedachten van degenen die niet over de middelen voor mentale productie beschikken, ondergeschikt zijn aan die klasse" (2013, p. 52). Het is nuttig om Marx' woorden steeds weer te herhalen wanneer we het hebben over sport en ongelijkheid. Op dit punt benaderen de auteurs de gelijkheidsmythe van sport vanuit een kritisch perspectief. 'Veel mensen geloven dat sport en sportdeelname voor iedereen openstaan, en dat ongelijkheden met betrekking tot geld, positie en invloed geen invloed hebben op de georganiseerde sporten die we spelen en bekijken. Formeel georganiseerde sporten kunnen echter niet worden ontwikkeld, geprogrammeerd of in stand gehouden zonder economische middelen. Degenen die geld en economische macht beheersen, gebruiken deze om sport te organiseren en te ondersteunen. Daarbij gebruiken ze die om sporten te organiseren en te ondersteunen die hun eigen waarden en belangen weerspiegelen en in stand houden. "Als gevolg hiervan ontstaat sport in een context waarin ongelijkheid de beslissingen en de toewijzing van middelen beïnvloedt. In dit proces reproduceert sport juist de ongelijkheden die volgens veel mensen door sport worden onderdrukt" (p. 406). In feite houdt de situatie niet op bij het louter produceren en verspreiden van de ongelijkheid in kwestie."

Volgens mij is het ook een vorm van klassendominantie.

Voetbal is een product geworden van de culturele industrie, die kapitaal kan vergaren ter ondersteuning van de kapitalistische productiewijze. Voetbal is dan ook een verzameling georganiseerde activiteiten die gericht zijn op het realiseren van de economische, politieke, ideologische en vooral culturele doelen van het kapitalisme.

De cultuurindustrie geeft mensen via haar producten een ander leven. Ze misleidt mensen met producten die ze eigenlijk niet nodig hebben, en het concept van de cultuurindustrie, gebaseerd op hun consumptie van een product, brengt hen samen met de overheid en verzoent hen, en draagt zo bij aan de reproductie van de kapitalistische overheersing. Daarom kan een fan van het minimumloon, binnen dit uitbuitende mechanisme, nog steeds concurreren met Osimhen en Orkun en geluk vinden.

Het concept van massacultuur negeert echter deze culturele verschillen en diversiteit. Bovendien, omdat populaire cultuur onderdeel is van de massacultuur, is het een instrument van het kapitalisme, gericht op handel en consumptie, en produceert het populaire cultuur via massamedia, voornamelijk televisie. De globalisering van massamedia maakt het ook mogelijk dat populaire cultuur wereldwijd wordt. Daarom reageren de fans van de vier grote teams op luchthavens op dezelfde manier.

Op dit punt grijpen de media in en veranderen voetbal in een spektakel. Omdat de primaire functie van de media is om de markteconomie te manipuleren om de consumptie binnen kapitalistische productieverhoudingen te verhogen en ideologieën te reproduceren waar we van genieten en die we nodig hebben in ons leven, zijn ze instrumenten die door het kapitaal worden gecontroleerd en moeten ze de inhoud van hun marketing daarom buiten de realiteit presenteren. In dit proces wordt de enorme hoeveelheid geld die wordt uitgegeven betekenisloos gemaakt. Ondanks dat beide spelers talentvol zijn en hun salarissen hun capaciteiten ver overstijgen, rationaliseren de media dit door een vermeende noodzaak.

Laten we bovenal een echte evaluatie maken van de voetbalfeiten – los van de media – zodat we het proces op een gezonde manier kunnen afsluiten.

Helaas is de realiteit van het voetbal niet hetzelfde als die van het land. Het land bevindt zich in een andere fase, het voetbal bevindt zich in een andere fase...

Maar voetbal is een spel. Als het goed wordt beheerd, biedt het een ander soort plezier. En om dat plezier te ervaren, zijn bepaalde vereisten nodig.

Voetbal is een reeks principes. Spelpatronen die ontworpen zijn om het spel te beschermen, definiëren de meest economische manier om te winnen onder competitieve omstandigheden.

Het team, dat is opgericht in de organisatie van het managementmechanisme, werkt samen met de technische staf en de spelers om te bepalen hoe de verschillende onderdelen van het geheel gespeeld moeten worden. Dit omvat onder meer halfveldspellen met systematische en taakdefinities om een bedrijfsidentiteit op het veld te vertegenwoordigen.

Op dit punt zijn de manager en elke speler op zijn of haar positie verplicht om naar beste vermogen te presteren, in lijn met hun respectievelijke functiebeschrijvingen. En de transfer van de manager en de spelers die dit zullen doen, moet onvermijdelijk correct gebeuren.

Orkun Kökçü werd hiervoor overgeplaatst . Net als Rafa Silva...

Hoewel het cruciaal is om een stap te zetten in het competitieve landschap van rivaliserende teams, is het net zo cruciaal om interne concurrentie te vermijden. Want de inzet is hoog. Terwijl hij jaarlijks € 1.560.000 ontvangt van Benfica, inclusief 40% belasting, ontvangt hij € 5 miljoen belastingvrij van Beşiktaş, ondanks zijn sterke emotionele band. En hoewel het nog steeds onduidelijk is wat hij het team gaat betalen...

Het is wellicht nuttiger om voorbeelden te gebruiken. De prestaties van spelers als Iniesta, Lampard en Kross, als nummer 8, waren uniek doordat ze hun tactische taken binnen de integriteit van het team vervulden en een duidelijk onderscheid creëerden. Naast hun impact op het spel van het team waren ze leiders op het veld, ongeacht of ze aanvoerder waren. Orkun daarentegen spreekt de fans meer aan dan zijn speelvaardigheid of potentieel.

Er zijn twee kwesties die Beşiktaş hier wil bespreken. Ten eerste mist het team een gevestigde tactische eenheid, en het lijkt onwaarschijnlijk dat die er komt. Ten tweede heeft het team zwakke punten wat betreft positietalent, die de eenheid van het team zouden moeten waarborgen. Tekortkomingen zijn met name duidelijk bij de twee centrale verdedigers, de doelman en de twee vleugelspelers. Orkun creëert het verschil door teameenheid en een evenwichtige verdeling van zijn individuele talenten; zonder deze factoren zou hij het spel en de score gedurende het seizoen niet in zijn eentje kunnen beïnvloeden.

De verwachting is zo hoog dat hij de aanvoerdersband al krijgt voordat hij überhaupt speelt. Als het zo belangrijk voor hem maken een handicap voor Orkun oplevert, zal het proces op een teleurstelling uitlopen.