Ángel Di María, de levende legende van Rosario Central die een nieuw hoofdstuk aan zijn filmische leven toevoegde tegen Newell's

Plotseling transformeert de Reus van Arroyito in een film. De klassieker is niet langer een saaie remake van de 0-0, die zo vaak op Rosario's billboards werd herhaald, en een held verschijnt op het groene scherm. In zijn eigen serie schrijft Angel Di María met zijn linkerbeen een nieuw hoofdstuk van "Romper la pared". En de bal vliegt, voortgestuwd door zijn hele geschiedenis bij Rosario Central. De Calle Pedriel, de jeugdteams van Granadero Baigorria, zijn debuut tegen Independiente twintig jaar geleden in Avellaneda, een lange pauze van de elite van het wereldvoetbal, en de terugkeer naar hetzelfde thuis dat hem vandaag de dag omarmt.

Het doel, die schreeuw die al in zijn keel zat sinds hij voet aan wal zette in Europa, is dus een synthese van wat hij zocht: de hereniging met zijn familie aan de oevers van de rivier de Paraná. "Het leven heeft me naar veel plaatsen gebracht en uiteindelijk ben ik teruggekeerd naar waar ik echt gelukkig ben", zegt Fideo , zijn ogen vol tranen. "Wat kan ik me nog meer wensen?" vraagt ​​hij. "Kampioen worden met Central", antwoordt hij, alsof hij voor zichzelf staat en in de spiegel kijkt.

En wat vertelt die reflectie hem? Een bescheiden optreden, waarin hij in de tweede helft meer invloed begon te krijgen en uiteindelijk de sterspeler werd met die vrije trap die in de hoek van Juan Espínola belandde. Het bracht de toeschouwers in beroering en zorgde ervoor dat Rosario Central bovenaan de ranglijst staat, een positie die hen in staat stelt terug te keren naar de Libertadores.

"Ik heb een tijdje geleden veel geleden omdat ik deze droom wilde waarmaken, elk weekend in de Gigante spelen, ervan genieten met mijn familie... Eerlijk gezegd heb ik er geen woorden voor; ik ben gewoon dankbaar. Ik weet dat veel mensen me destijds hebben vervloekt, maar niemand wist hoe ik heb geleden, hoe mijn familie heeft geleden. En deze overwinning is voor hen, vooral voor mijn familie en mijn vrienden die me nog een jaar hebben gesteund zodat ik deze droom kon waarmaken," bekent Di María, die vorig jaar op het punt stond terug te keren na twee keer de Copa América te hebben gewonnen, maar zijn veiligheid was niet gegarandeerd. Daarom verlengde hij zijn contract bij Benfica, hoewel hij nooit stopte met het contact met president Gonzalo Belloso.

"Het is iets heel moois voor mij en mijn familie. Ik weet hoeveel ze om mij lijden, en haar vandaag deze vreugde schenken is iets unieks. Mijn zus had me verteld dat ik het zou doen als ik de kans kreeg, en dat deed ik, en het gebeurde. De waarheid is dat het lot zo is," zegt hij. Jorgelina had weer eens gelijk. En misschien was de kus die hij de bal gaf voordat hij de vrije trap nam wel een teken van de liefde die hem verenigt met een vrouw die hem altijd steunde, zelfs toen het niet goed ging met het Argentijnse nationale team. Ze applaudisseerde enthousiast vanuit een van de strafschopgebieden, naast Mía en Pía, zijn dochters.

"Ik ben sprakeloos, het is ongelooflijk. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen. Nacho is verantwoordelijk voor vrije trappen en doelpunten, maar hij gaf me de kans om het te doen, en nou ja, vandaag ging hij van zijn linkerbeen naar mijn linkerbeen en uiteindelijk scoorden we het doelpunt, en dat is het belangrijkste," voegt hij eraan toe. Hij heeft het natuurlijk over Malcorra, de meester van elke standaardsituatie.

"Mijn hele leven, die 18 jaar weggeweest, wilde ik maar één ding: terugkomen, deze droom waarmaken. En eerlijk gezegd, na wat er vandaag is gebeurd, weet ik niet wat ik nog meer kan wensen," benadrukt hij voordat hij zich verliest in de vreugde voor de fans, gedragen op de schouders van zijn teamgenoten, en zijn bijnaam hoort in dat geïmproviseerde populaire refrein dat door de fans is gecomponeerd.

Deze 23e augustus zal onvergetelijk zijn voor Di María , net als diezelfde dag in 2008, toen hij een pass van niemand minder dan Lionel Messi kreeg en het doelpunt maakte tegen Nigeria, waarmee hij een gouden medaille verdiende op de Olympische Spelen in Peking. Fideo 's carrière bij de nationale ploeg eindigde met twee Copa América-titels en het WK in Qatar, na "shit te hebben gegeten", zoals de speler zelf zei, voor elke finalenederlaag.

Maar Angelito, die de club bij Benfica, Real Madrid, Manchester United, PSG en Juventus op zijn kop zette, won veel meer dan al die titels. Hij maakte bijna al zijn dromen waar. Zelfs een doelpunt tegen Newell. Hij mist natuurlijk nog een aflevering. Een ereronde in het clubtenue . Zal hij slagen?