Zondaar, of de terugkeer van de mythe
Jannik Sinner (Ansa)
De Sportkrant - HET PORTRET VAN BONANZA
Na drie maanden afwezigheid lijkt de tennisser getransformeerd: volwassener, bedachtzamer, fysiek veranderd, bijna mythisch in de verhalen die hem omringen. Nu is het nog maar de vraag of zijn tennisprestaties net zo goed zullen zijn als die van de legende die hem vergezelt.
Over hetzelfde onderwerp:
Nu ik de film opnieuw bekijk en beluister, heb ik het gevoel dat Sinner anders is, veranderd door de drie maanden waarin hij gedwongen was niet te tennissen. Zijn woorden zijn moediger, zijn blik indringender en zelfs zijn lichaam lijkt massiever. Hoe zal zijn tennisspel zijn? In afwachting van het antwoord van het veld, kan worden aangenomen dat zijn manier van spelen ook veranderd kan zijn. Ondertussen groeide zijn roem, maar dat was niet vanzelfsprekend. De mythe ontstaat door de afwezigheid van mensen, door de verhalen die ons bereiken, vaak verrijkt met fantasierijke details. De mythe is een antwoord op de behoefte om een geloofwaardig antwoord te bieden op veel mysteries, zelfs existentiële. Wanneer we dit pad volgen, vinden we de Zondaar/mythe, wiens daden we waardeerden en wiens krachten we begrepen toen hij nog bestond, zonder hem echter volledig te ontdekken. En het was de afwezigheid, het ongemak van een plotseling verlies, bijna een rouwproces voor de sportliefhebbers, die ons ertoe bracht in onszelf te graven en op zoek te gaan naar een nadere verklaring .
De mensen spraken over hem, maar hij bleef stil. In recente interviews gaf hij aan dat het hem als mens heeft geraakt en dat hij er lessen uit heeft geleerd. Wat zou er van dit onaangename avontuur in zijn hoofd zijn overgebleven dat hem tot een ander mens had kunnen maken? Zijn competitieve aard zal hem zeker helpen zichzelf snel te vinden, maar het is niet vanzelfsprekend dat dit meteen zal gebeuren, alsof er niets is gebeurd . De mythe vertelt dat hij zijn racket een maand lang aan de kant zette en dat hij met zijn hoofd en lichaam de wereld rondzwierf en uiteindelijk in Sesto Pusteria terechtkwam. Het leek wel alsof hij werd geleid door een biologisch kompas dat hem onvermijdelijk elke keer weer terugbracht naar het punt waar het allemaal begon. Volgens de mythe heeft hij nooit een minuut tennis op tv gekeken (maar bestaat tv wel voor een mythe?), heeft hij nooit gehoord van de tegenstrijdige geruchten die over hem de ronde deden en was hij verbaasd over het gebrek aan berichten van de mensen die hij als vrienden beschouwde.
De mythe vertelt ook dat de aandacht die hij aan een mooie vrouw besteedde, werd aangezien voor liefde, zoals vaak gebeurt in de vervelende wereld van roddels. Ten slotte vertelt de mythe dat Sinner (op de foto van Getty) nummer 1 bleef zonder te spelen, alsof een betovering de troonpretendenten gevangen had gehouden. Ze waren werkelijk slachtoffers van een wonderbaarlijke zalf. En deze geketenden hadden niet de kracht om zich van hun juk te bevrijden. Maar wat de mythe niet vertelt, is dat het lot van zo'n bijzondere jongen niet van de mensen afhangt, niets te maken heeft met valse correspondentie en gestolen afbeeldingen van wie weet waar. Nee, het is zijn lot om, ongeacht wie we zijn, in de geschiedenis gegrift te blijven. Gelukkig voor hem.
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto
