Vuelta 2025 | De eerste drie weken van Léo Bisiaux

Misschien is het de start van het laatste deel van het seizoen, misschien komt het doordat alles in Spanje relaxter is en er niet de drukte is van de aandacht zoals bij de Giro d'Italia en vooral de Tour de France, misschien komt het doordat het de drie weken durende etappekoers is waar meer vrijheid is, maar de toekomst is al een tijdje onthuld, eerst in de Vuelta a España . Het was in Spanje dat we voor het eerst het talent van Tadej Pogacar zagen worstelen met drie weken . We waardeerden het trappen van Cian Uijtdebroeks , de koppige berglichtheid van Florian Lipowitz en de wielerdurf van Isaac Del Toro. Drie protagonisten (als de Belg pech en fysieke problemen opzij kan zetten) van de etappekoersen van vandaag en vooral morgen. Drie renners die het moeten opnemen tegen een andere renner die zijn eerste drie weken durende etappekoers in de Vuelta a España zal aanpakken: Léo Bisiaux .

Sinds 1985 is Frankrijk op zoek naar een renner die de gele trui op het podium in Parijs kan dragen. Veertig jaar obsessies, teleurstellingen, dromen en illusies die in duigen zijn gevallen. Veertig jaar wachten weegt tonnen, kan benen harden, wilskracht verpletteren, talent vernietigen. Als je het gewicht al voelt. Veertig jaar is precies het dubbele van de levensduur van de renner van de Decathlon AG2R La Mondiale. En Léo Bisiaux voelt het gewicht van dit wachten niet, hij merkt het niet eens. De Franse renner heeft geen haast om de Tour de France te rijden; hij heeft er niet eens aan gedacht om er ooit voor te vechten. En niet uit valse bescheidenheid. Simpelweg omdat wielrennen voor hem nog steeds zoiets luchtigs is als zijn stuiteren over bergwegen.

Want voor hem is de fiets nog steeds vooral een ontdekking. En de fiets met smalle wielen, die snel over verharde wegen gaat, is niet de enige, het is niet de meest aangename, zelfs niet de meest begeerlijke. Léo Bisiaux groeide op met dromen van onverharde wegen, hij vindt veel meer voldoening in het trappen op de onverharde paden van het veldrijden, hij zou het liefst geen grenzen kennen, genietend van de absolute vrijheid van niet hoeven kiezen die een gravelbike biedt. Maar hij weet dat hij zich op een dag op asfalt de mogelijkheid zal kunnen garanderen om te kiezen, om te doen wat hem het meest bevredigt. En dus neemt hij alles wat op zijn pad komt met de vreugde van iemand die geen beperkingen maar alleen voordelen ziet.

Léo Bisiaux groeide op onder het vrije voorbeeld van Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Thomas Pidcock, met het idee dat er geen obstakels zijn om te trappen. En in deze vloeiende fietsstijl merkte hij dat hij bijna onbewust snel fietste, met zijn licht verdwaasde maar altijd attente blik en absolute gelukzaligheid in zijn ogen. Zijn Bugo-achtige gezicht glimlacht, zelfs als hij het moeilijk heeft.

In zijn eerste seizoen als prof wist hij al een etappe te winnen, zoals in de Vuelta a Burgos, waar hij Giulio Ciccone, Giulio Pellizzari en Isaac Del Toro versloeg aan de licht bergopwaartse finish in Valpuesta.

De Vuelta was een mogelijkheid vroeg in het seizoen, een winterse 'wie weet, misschien, we zien wel'. In augustus werd het werkelijkheid, een kans verdiend op de weg, het resultaat van onverwachte wielervolwassenheid.

Zo heeft Léo Bisiaux drie weken voorsprong op de andere Franse renner die de Franse wielerfans hoop geeft: zijn ploeggenoot Paul Seixas . De achttienjarige uit Lyon (hij wordt in september negentien) rijdt dit jaar de Tour de l'Avenir, nadat hij zichzelf en zijn rivalen verraste in de Ronde van de Alpen en het Critérium du Dauphiné. Ook voor hem moet de Vuelta van volgend jaar zijn eerste stap zijn in de wereld van de drieweekse koersen. Maar het wachten is nog twaalf maanden.

Meer over deze onderwerpen: