Vrouwen in leidinggevende posities vormen een probleem (ook) in het basketbal. En in de sport in het algemeen.

Al Giorno, de coach van GEAS, zei : "Ik las meteen veel dingen die me niet bevielen. Opmerkingen en standpunten, zelfs misplaatst, waarvan ik denk dat ze nooit aan mannelijke collega's gericht zijn . Mensen praten en zeggen van alles, zonder de persoon en de coach zelfs maar te kennen. Helaas is dat een eigenaardigheid van ons land. Ondertussen gaat de rest van de wereld vooruit, zelfs in de NBA hebben we vrouwen zien toetreden tot de staf van belangrijke franchises."

En Cecilia Zandalasini , aanvaller voor het Italiaanse nationale team en de Golden State Valkyries in de WNBA, die ook voor GEAS speelde, nam het ook voor haar op. De basketballer, die het Italiaanse team aanvoerde in de FIBA ​​Women's EuroBasket-groep, vertelde Repubblica: "In Italië heeft het feit dat een vrouw een mannenpubliek kan boeien nog steeds invloed (...). Ik wil iets zeggen wat vanzelfsprekend lijkt, maar dat niet is: dat ze de juiste vaardigheden heeft."

Kortom, de wereld van het mannenbasketbal is niet klaar voor een vrouwelijke coach. Het spreekt voor zich dat er in het vrouwenbasketbal (net als in veel andere sporten) daarentegen mannelijke coaches en technici zijn. En die zijn talrijk. Het excuus dat de mannelijke en vrouwelijke versies van deze sport te verschillend zijn voor Zanotti om de Germani-kwintetten te willen leiden, valt dus weg. Waarom is het dan zo moeilijk om een ​​coach op de basketbalbank te accepteren?

Mannensport wordt gezien als "echt", terwijl vrouwensport vaak wordt afgeschilderd als een secundaire, bijna amateuristische variant . Het is niet alleen een kwestie van zichtbaarheid in de media of investeringen: het is een symbolische hiërarchie . Wanneer een vrouw als Cinzia Zanotti wordt voorgesteld om een ​​mannenteam te coachen, wordt haar competentie niet alleen beoordeeld . Ook omdat iemand zoals zij over de nodige kwaliteiten beschikt, met een indrukwekkende carrière als speelster (483 wedstrijden en 6682 punten in de Serie A en 113 wedstrijden en 1009 punten in het nationale team) en als coach (6 jeugdkampioenschappen en een eerste team dat altijd in de hoogste regionen speelt). Als een mannelijke coach met een vergelijkbaar cv was voorgesteld om een ​​Serie A1-team te leiden, zou waarschijnlijk niemand bezwaar hebben gemaakt tegen haar "voorbereiding".