Tour de France 2025 | De visie van Primoz Roglic, de zonneschijn in de regen van Thymen Arensman

Er zijn aspiraties die zo mooi en opwindend zijn dat ze de moeite waard zijn om na te streven, zelfs als ze nog niet haalbaar zijn. Primoz Roglic had een glimp opgevangen van het Tour de France-podium in Parijs, wist dat het slechts een fata morgana was en besloot er toch naar te streven .

Primoz Roglic is zesendertig jaar oud, maar hij heeft de kinderlijke aard behouden van iemand die gelooft dat alles haalbaar is, van iemand die heeft begrepen dat een leven zonder dromen minder interessant is.

En zo stond hij op de Col du Pré op de pedalen, versnelde hij en zette hij de achtervolging in . Hij droomde van de prestatie. Natuurlijk had hij er rekening mee gehouden dat hij misschien niet zou winnen. Meer dan de overwinning was hij geïnteresseerd in het dichten van de kloof die hem scheidde van de derde plaats, die minuut en achtenveertig minuten die hem scheidden van teamgenoot Florian Lipowitz.

Hij had verwacht dat het slecht zou aflopen, maar hij haalde zijn schouders op. Voor iemand die vier keer de Vuelta a España heeft gewonnen, een Giro d'Italia , Luik-Bastenaken-Luik en meer dan tachtig andere koersen, zou een vijfde plaats in het algemeen klassement zijn carrière niet hebben veranderd, noch een podiumplaats, maar het was in ieder geval het risico waard.

Hij hoopte wat afleiding te vinden bij de ploeggenoten van Tadej Pogačar. Ze waren echter alert en bovenal vastbesloten om hun kopman een vrije doorgang te geven, de kans om nog een etappe te winnen in deze Tour de France.

En zo eindigde de visie van Primoz Roglic op tweeëntwintig kilometer van de finish, in de vallei tussen de Cormet de Roselend en het begin van de klim die naar La Plange leidt .

Hij had geprobeerd gek te doen, maar het mislukte. De Sloveen reed meteen weg uit de geletruigroep. Hij trapte energieloos en met een laag moreel over de finish, 12 minuten en 39 seconden na de winnaar.

Hij heeft het tenminste geprobeerd. Hij heeft in ieder geval een ingekorte en opgeknapte etappe opgevrolijkt. De Côte d'Héry-sur-Ugine en de Col des Saisies werden verwijderd om de boeren, die vanwege een uitbraak van nodulaire dermatose veel koeien moesten slachten, geen overlast te bezorgen.

De laatste klim, die naar La Plange leidt, was het wachten op het grote duel, op Jonas Vingegaards laatste poging om Tadej Pogacar af te schudden en een onomkeerbare Tour de France ongedaan te maken.

Een lang en vruchteloos wachten. Jonas Vingegaard demarreerde nooit. Tadej Pogacar deed dat wel, twee keer, om opnieuw te proberen te winnen . De Deen bleef echter dicht achter hem en bleef dat doen. Misschien besefte hij tijdens het trappen hoe onrealistisch zijn woorden waren, bewerend dat de Tour nog open lag. Dat was het niet. Hij besefte het vandaag onder de regen van de Alpenhemel.

Druppels die Thymen Arensmans gezicht minder nat maakten dan de tranen die hij zichzelf toestond aan het einde van de etappe, zittend op de grond nadat hij als eerste over de finish was gekomen. De Nederlander huilde. Thymen Arensman huilde omdat hij de tweede etappe van deze Tour de France had gewonnen. Omdat het vandaag niet zo had mogen gaan, of in ieder geval hoopte hij dat niet. Maar zo ging het, want Thymen Arensman was de enige die inspiratie putte uit de visie van Primoz Roglic. De enige die geloofde dat een regenachtige dag in de Franse Alpen een zonnige dag kon worden.

Meer over deze onderwerpen: