Ronde van Frankrijk 2025 | Jonas Abrahamsens goede redenen

In Toulouse zijn de Pyreneeën een verstoring aan de horizon, een belofte of een bedreiging die in de verte opdoemt aan de hemel van Occitanië. Het was nog geen tijd voor beklimmingen, het was nog steeds tijd voor die zenuwslopende ups en downs die optimisten vlak land noemen, afgewisseld met een paar lichte hellingen om wieleravonturiers te plagen. Mannen die de Tour de France beschouwen als een optelsom van dagen, niet een optelsom van tijden; mannen die in staat zijn te trappen terwijl ze zich alleen de nabije toekomst voorstellen, rebellen die niet in staat zijn de wil van de groep te accepteren.

Er waren tientallen en tientallen goede redenen zichtbaar in de voorste rij van het peloton, zelfs vóór de start. Elke reden was buitengewoon geldig, elke reden was uniek en bovenal sloot ze de andere uit.

Velen probeerden hun standpunt op te dringen. Jonas Abrahamsen, Davide Ballerini en Mauro Schmid slaagden daarin. Mathieu Burgaudeau en Fred Wright sloten zich bij hen aan. Ze bereikten een wapenstilstand die gunstig was om de finish te bereiken. Een overeenkomst waarvan iedereen wist dat die zou mislukken zodra de finish in Toulouse binnen fietsafstand zou komen.

Een afspraak die niet wankelde, zelfs niet toen Jonas Vingegaard op een lange strook van zo'n zestig kilometer met veel hoogteverschillen, die nog geen punten waard was in het bergklassement, Tadej Pogacar en al die anderen die de Tour zien als een optelsom van tijden van drie weken probeerde te verrassen. Dat lukte hem niet. Hij verwierp onmiddellijk de mogelijkheid om de tijd die de wereldkampioen tot dan toe had verloren (allemaal in de tijdrit) in te halen toen de Sloveen na een paar seconden afleiding languit op het asfalt belandde . De Deen wil deze Tour de France winnen door Tadej Pogacar te lossen; hij is in niets anders geïnteresseerd. Hij zei tegen zijn ploeggenoten dat ze moesten wachten op wie er gevallen was. Niemand verzette zich tegen zijn wens. En ja, daar was niets mis mee geweest; vallen horen bij het wielrennen. Jonas Vingegaard is echter een gentleman ( hij heeft dat al vaak bewezen, het duidelijkst tijdens de afdaling van de Col de Spandelles in de Grande Boucle drie jaar geleden ), en hij is ervan overtuigd dat tijd dat evenzeer is. Dat is bijna nooit waar, maar het is wel zo.

En al helemaal niet als er achter hen een groep heel sterke mensen staat, mensen wier talent en cv de meeste mensen zouden doen verbleken: Arnaud de Lie, Axel Laurence, Quinn Simmons, Wout van Aert en Mathieu van der Poel .

De overeenkomst liep stuk waar hij had moeten afbreken, aan de Côte de Pech David, achthonderd meter waanzinnige helling met uitzicht op de Garonne . Mauro Schmid en Jonas Abrahamsen versnelden, bleven alleen achter en probeerden ongrijpbaar te worden.

Achter Davide Ballerini konden Mathieu Burgaudeau en Fred Wright niets anders doen dan toekijken hoe de mannen voor hen steeds kleiner werden.

Nog verder naar achteren probeerde Mathieu van der Poel hen na te doen, zich er niet van bewust dat hij hen nadeed. Door de storing van zijn radio had hij niet door dat er nog twee renners voor hem reden, naast de drie die hij had ingehaald. Hij besefte het pas toen hij hen een paar honderd meter verderop zag, buiten bereik . Hij zag ze vertragen en de ruimte achter hen afspeuren. Hij zag Mauro Schimid een sprint wagen, Jonas Abrahamsen hem inhalen, hem inhalen en zijn etappezege vieren .

En dan verrast zijn. Want hij had helemaal niet aan de start van deze Tour de France mogen staan. Hij had op 18 juni zijn sleutelbeen gebroken, was geopereerd, stapte meteen weer op de rollen en zat elf dagen later al in het peloton bij de Noorse nationale kampioenschappen . Als je bepaalde dingen kunt, bepaalde herstelperiodes, betekent dat dat je gemotiveerder bent dan wie dan ook. Het betekent dat je nergens bang voor bent. Geen sprint tussen twee man, laat staan een wereldkampioen achter je aan.

Meer over deze onderwerpen: