Italiaanse School, Maresca bevestigt de gouden traditie van onze technici

Italianen doen het beter. Zeker op de voetbalbanken, waar onze coaches bevestigd worden als de meest succesvolle en meest gewilde coaches bij buitenlandse clubs om resultaten te behalen. In de zomer waarin totem Carlo Ancelotti de eerste buitenlandse coach werd die Brazilië leidde en voormalig Inter-speler Simone Inzaghi door de Saoedi's van Al-Halil werd aangetrokken met een tweejarig contract ter waarde van 52 miljoen euro, verdient alleen Simeone bij Atlético Madrid meer dan hij. De kwalificatie van Enzo Maresca voor de halve finales van het WK voor clubs springt in het oog. De 45-jarige Chelsea-coach won de laatste Conference League al, maar nu mikt hij op het grootste doel na de uitschakeling van de Brazilianen van Palmeiras in de kwartfinales: op zijn pad komt er nog een groen-gouden team, Fluminense, dinsdag in New York, maar nu kan hij geschiedenis schrijven in de eerste editie van dit toernooi. Het zou een verder bewijs zijn van de kwaliteit van de Italiaanse school, zelfs als Maresca in onze kampioenschappen niet meer dan een eendagsvlieg was: na zijn studie aan Coverciano, de meest prestigieuze en vormende voetbaluniversiteit ter wereld, kreeg de voormalige Juventus-middenvelder in 2021 zijn kans bij Parma in de Serie B, maar hield het daar slechts 13 wedstrijden vol. Hij zette dus een stap terug en ging aan de slag bij Guardiola's Manchester City (tot het punt dat hij zelfs qua uiterlijk bijna een Pep-lookalike werd) en nam vervolgens een hoge vlucht bij Leicester, waarmee hij het team dat Ranieri in 2016 onsterfelijk maakte met de verovering van de Premier League, terugbracht naar de Premier League.

Maresca is niet de enige Italiaan die zijn fortuin in het buitenland heeft verdiend na een moeizame reis in ons land . In Marseille is er De Zerbi die groot droomt, maar zijn laatste wisselspeler in de Serie A dateert uit 2021 bij Sassuolo, terwijl Montella zes jaar afwezig is geweest en in Turkije een Eldorado als trainer vond. Porto daarentegen rekent op Francesco Farioli (ex-Ajax) om zich te vernieuwen en in Spanje heeft Osasuna gekozen voor Alessio Lisci: ze zijn respectievelijk 36 en 39 jaar oud, maar ze hebben elkaar nog nooit in ons land gezien. Kleine vertekeningen van een school die constant coaches aflevert die zich overal kunnen laten gelden, aangezien in de afgelopen 15 jaar 9 Italiaanse coaches 23 titels hebben gewonnen in de vijf belangrijkste Europese competities (Serie A, Premier League, Liga, Bundesliga en Ligue 1). Ze deden het dus beter dan hun Spaanse collega's, die ondanks het Guardiola-effect toch op 21 blijven (11 successen tussen Spanje, Duitsland en Engeland), en ook beter dan de Fransen en de Duitsers die op 10 blijven steken.

Sinds 2009/10 wappert alleen de driekleur in alle vijf de belangrijkste toernooien: dankzij Ancelotti, die zich met Chelsea, PSG, Bayern München en Real Madrid wist te handhaven na eerder met Milan te hebben gewonnen, terwijl in de Serie A geen enkele buitenlander hem heeft gepasseerd sinds Mourinho's tijd bij Inter in de Treble. Een absolute en ongekende dominantie, waarbij Allegri en Conte het leeuwendeel voor zich opeisten met 6 en 5 gewonnen Scudetti in deze jaren. Nu keren ze terug om elkaar uit te dagen: de eerste start opnieuw bij Milan, met wie hij in 2010/11 de driekleur won, terwijl de tweede de titel met Napoli verdedigt na de eerste te zijn die de Serie A met drie verschillende teams wint. Merkwaardig genoeg is Conte de enige die is bevestigd voor de eliteteams, terwijl hij het op moet nemen tegen de aanvallen van buitenlanders: Inter, Atalanta en Juventus, die na zijn Napoli kwam, vertrouwden op de Roemeen Chivu en de Kroaten Juric en Tudor. De verdediging van Made in Italy begint hier opnieuw.