Het lange wachten op Giulia Rizzi

"Ik ben niet alleen een medaille, ik ben veel dingen", want zelfs de belangrijkste gouden medaille qua prestige, de historische in Parijs bij de team degen, liet Giulia Rizzi vallen: "De medaille is gedeukt (lacht, red.)". De Olympische Spelen vormen een uniek hoofdstuk in zijn reis. Een vaak onregelmatige en ingewikkelde weg, vergelijkbaar met de toppen van de Karnische Alpen in Friuli, een land waaraan ze erg gehecht is, vooral nadat ze zes jaar in Parijs heeft gewoond. "Ik ben een eenvoudig persoon, vaak eenzaam, ik maak veel wandelingen in mijn omgeving." Ondertussen studeert ze ook voor dierenartsassistente: "Ik kom langzaam vooruit, voorheen had ik mijn studie aan de kant gezet. Nu zeg ik tegen iedereen: doe het, schermen is een periode, het is gewoon een sport: het is jammer dat ik niets anders kan."

Pas de laatste twee jaar begint hij op het circuit waar het om draait individuele resultaten te boeken. Resultaten waarvan hij wist dat hij ze kon behalen, maar die er niet kwamen omdat er een puzzelstukje ontbrak. De koppige Friuliër in haar spoorde haar aan het masker niet weg te gooien en daar te blijven, op het platform, klaar voor de volgende aanval. "Ik bereikte mijn hoogtepunt pas laat en heb nooit opgegeven. Ik wist wat ik waard was en hoeveel ik kon bijdragen aan het schermen."

Geboren in 1989, begon hij eerst met de floret en daarna met het zwaard, voor de lol en samen met zijn broer: "We speelden verkleedpartijen als D'Artagnan en Zorro, mijn uitgeputte moeder schreef ons in voor schermen. Misschien door de fysieke gesteldheid deed ik het meteen goed." De doorstroming is gestopt en de Italiaan heeft pas recent weer continuïteit gevonden, zoals blijkt uit de recente overwinning op het WK in Bogota, belangrijk voor de EK (in Genua) en de WK. "Genua is een beetje mijn favoriete stad, ik ga er vaak trainen, mijn coach is er (Roberto Cirillo, red. ). De podiumplaatsen van dit jaar zijn een goed teken, ik ben bijna nooit buiten de top 16 geweest. Het is een positieve trend, vorig jaar had ik al drie podiumplaatsen en een finale. Het is ook te danken aan de Olympische Spelen, daarna voel je je rustiger, je hebt een zeker bewustzijn. Nu ben ik licht, maar altijd met toewijding. Ik doe geen voorspellingen, ik mis een individuele medaille op een EK of WK, ik voel me er klaar voor."

Maar anders dan vroeger, toen iets niet werkte. "Ik ben altijd sterk en volwassen geweest, zelfs toen ik in Frankrijk was, maar een atleet is een 360°-persoon. Als de voorbereiding en het vertrouwen in de coach ontbreken... kom je niet ver. Ik ging naar Parijs (voor de liefde, red.) op het moment dat ik verwacht werd te exploderen, maar ik was "te laat": bepaalde veranderingen in het leven kunnen ook tot regressie leiden. Ik kon geen evenwicht vinden, geen evenwicht, ik kon mezelf niet uiten. Ik wist welke weg ik moest bewandelen, maar ik had de middelen niet: toen ik mijn huidige leraar ontmoette, een attente professional, veranderde alles." Ze wordt vaak omschreven als emotioneel, maar ze heeft geleerd aan zichzelf te werken "met mindfulness, de mentale training die mij heeft veranderd. Nu is het onmogelijk om de resultaten niet te zien". En dankzij haar voormalige Franse partner kwam ze dichter bij mindfulness: "Het is geschikt voor schermen, er zijn oefeningen om in het 'hier en nu' te blijven. Door de jaren heen werd het echter beperkend, het blokkeerde me bijna, en dus begon ik dit jaar andere dingen toe te voegen, zoals apneu, ademhaling, bio-energetica. Op het platform voel ik me getransformeerd, alsof ik de jager met de prooi ben, het geeft me een unieke energie." Dankzij deze reis leerde ze winnen, ze groeide als persoon en atleet en begon nederlagen te ervaren zonder frustratie, als iets dat bij het spel hoort. Hij geeft toe: "Schermen is een pad dat parallel loopt aan het leven, het is een metafoor."

Meer over deze onderwerpen: