Een wandeling door de geheimen van Wimbledon

Over hetzelfde onderwerp:

De geur van de All England Lawn Tennis & Croquet Club (AELTC), de tennisclub die sinds 1877 het Wimbledontoernooi organiseert, is te ruiken in Southfields, de halte aan de District Line waar dagelijks tussen eind juni en de eerste tien dagen van juli duizenden fans ordelijk de metro verlaten om de laan naar het AELTC te nemen. Langs Wimbledon Park Road verkopen ze Panamahoeden met een dubbellaags groen en paars lint – de typische Wimbledon-kleuren, die respectievelijk de grasbaan en het koningshuis symboliseren – en protesteren ze tegen de buitensporig hoge prijzen van het toernooi, terwijl bus 39 stapvoets naar de rij rijdt, de legendarische Wimbledon-rij, waar degenen die tijdens de openbare stemming niet geselecteerd zijn, door zich met een nummer en veel geduld in de rij te plaatsen, toch nog kunnen hopen op een kaartje voor het AELTC.

Voor de gelukkigen, zij die de kostbare pas al hebben, gaat de seculiere pelgrimstocht naar de Doherty Gates, de poorten van de Aeltc, verder naar Church Road. Voor de ingang delen een paar meisjes The Style Post uit, een speciale editie van Esquire die ter gelegenheid van het toernooi wordt uitgegeven, met tips en kleine geheimpjes over hoe je Wimbledon in stijl kunt beleven: de essentie van klasse. "Het Aeltc is veel meer dan zomaar een sportcomplex: het is de plek waar traditie en smaak samenkomen, waar de strijd tussen gladiatoren op de courts plaatsvindt, terwijl de kledinggevechten op de tribunes plaatsvinden", schrijft Teo Van Den Broeke. Want Wimbledon is altijd een kwestie van stijl geweest. En niet alleen op de courts waar de witte grammatica geen uitzonderingen toelaat, waar het gras acht millimeter hoog is en waar het applaus subtiel is, maar ook lopend langs de met bloemen omzoomde lanen, in de rij om een ​​biertje te bestellen of op de houten banken van de zijcourts.

De groene en paarse Engelse zijden stropdas van Ralph Lauren, met het logo "The Championships Wimbledon", is een must-have voor heren van de AELTC, maar dit jaar is de Strawberry Collection ook te vinden in de officiële winkel van het toernooi . De presentatie luidt als volgt: "Aardbeien zijn zo populair op The Championships dat ons designteam een ​​breed scala aan aardbeiengeïnspireerde artikelen heeft ontworpen als onderdeel van de Wimbledon Collection. Of het nu gaat om kleding, huishoudelijke artikelen of een Wimbledon-souvenir, trakteer uzelf deze zomer op iets zoets." Aardbeien met slagroom zijn, zoals we weten, het zoete symbool van de kampioenschappen, een thema dat zo serieus is dat de organisatie van het toernooi een minidocumentaire heeft gemaakt, The Perfect Strawberry. Er is een aardbeienmanager die de hele reis van de aardbeien, de Malling Centenary-variëteit, beheert. Deze aardbeien worden geteeld door de nabijgelegen Hugh Lowe Farms en dagelijks met de hand geplukt en geleverd aan Wimbledon.

Volgens een BBC-artikel dateert de combinatie van aardbeien en room minstens uit het Elizabethaanse tijdperk, toen aardbeien, al beschouwd als een symbool van luxe en vruchtbaarheid, met room werden geserveerd tijdens banketten aan het hof. De inwijding kwam echter met het Wimbledon-toernooi. En een artikel in de Telegraph uit 1881 bevestigt dit. "Kort voor de start van de finale was het paviljoen met de versnaperingen volledig leeg, omdat de uitdeling van aardbeien en room buiten was begonnen", schrijft de Engelse krant. Dit jaar, zeggen experts, is een topjaar voor de kwaliteit van aardbeien: een uitzonderlijk jaar. Maar hoeveel worden er gegeten tijdens de twee weken van Wimbledon? Bijna 35 ton. En de aardbeien die niet worden geconsumeerd, lezen we op het informatiebord naast de kraam met aardbeien en room, "worden ingevroren en gebruikt voor aardbeienjam voor scones en biscuitgebak, geserveerd in ons Wingfield Café, dat het hele jaar geopend is". Zero waste. En het is populair gebleven met £2,70, vergeleken met Pimm's, het iconische Britse drankje op basis van ginger ale, muntblaadjes en fruit, dat voor £12,25 te koop is. Maar ondanks de prijsstijgingen zal geen enkele Engelsman zonder zijn Pimm's zitten wanneer de avond valt op de romantische heuvel bij AELTC, waar fans zonder kaartje voor Centre Court of Court 1 zich verzamelen om de wedstrijden te bekijken op het grote scherm, met de skyline van Londen op de achtergrond.

Aanvankelijk heette de heuvel Henman Hill, naar de banen van nationaal idool Tim Henman, vier keer halvefinalist op het gras in Londen. Na de triomf van Andy Murray in 2013 werd de heuvel omgedoopt tot Murray Mound. Hij werd daarmee de eerste Britse speler die het toernooi won sinds Fred Perry in 1936. De AELTC heeft bekendgemaakt dat de heuvel in 2027 een nieuw gezicht krijgt, ter gelegenheid van de 150e editie van het meest stijlvolle tennistoernooi ter wereld.

Meer over deze onderwerpen: