Die gehuchten van de Serie A

Op het eerste gezicht lijken Shakespeare en de Serie A net zoveel met elkaar gemeen te hebben als een goede prestatie van Koopmeiners in een Juventus-shirt en op een voetbalveld. Maar wanneer je iemand met de achternaam Tudor op de bank hebt, zijn de twee hechter dan je zou denken.

Ongeacht de dichter van Stratford-upon-Avon, vertellen zowel theater als voetbal zoveel verhalen over passie en verraad, ambitie en ondergang, dat ze boekenplanken zouden kunnen vullen. Zelfs een stadion lijkt op een theater. Zo niet op alle stadions, dan toch op het Globe Theater in Londen, dat niet toevallig de bijnaam "de houten O" had en een open ruimte in het midden had om natuurlijk licht binnen te laten. Voorstellingen konden 's ochtends beginnen en laat in de middag eindigen. Niets vergeleken met de drie of vier dagen waarover één kampioenswedstrijd wordt uitgespreid.

In het stadion vervangen fans het koor, coaches de regisseurs, spelers de hoofdrolspelers. Voetbal is niet zomaar een sport. Het is verhalen vertellen, nadenken, drama, hartverscheurende spanning. Als Shakespeare Inter-Juventus of Juventus-Borussia had gezien, had zelfs hij, gewend als hij is aan moorden en allerlei onrust in de laatste bladzijden van zijn toneelstukken, het misschien niet aankunnen.

De Serie A, met zijn rivaliteit en dynamiek, is een perfect podium voor menselijke verkenning. Het heeft zijn Macbeths gehad, ambitieuze mannen die ten onder gaan door overmacht (wij Juventus-fans weten daar wel iets van), zijn Othello's, verraden door degenen die ze als vrienden beschouwden (vraag Inter-fans maar eens wat ze van Lukaku vinden), zijn King Lears, oude kampioenen die weigeren hun troon op te geven ( en als je naar deze Modrić kijkt, denk je: "Godzijdank!" ). Net als bij een theatervoorstelling is het publiek nooit neutraal: ze applaudisseren, boe roepen, oordelen. Zo werkt het.

Maar er is meer. Kinderen van de kunst. Wat is menselijker dan een vader-zoonrelatie? Gesteld dat Shakespeare, ervan uitgaande dat hij bestond, wel het een en ander wist te schrijven, zou hij zich toch zeker niet ook op dit onderwerp hebben gericht, een onderwerp waar de fans van La Vecchia Signora overigens behoorlijk veel verstand van hebben, vooral de laatste jaren? Hoe kunnen we dan niet denken aan Chiesa en de Hamlet-achtige twijfel over een transfer? Of aan Tim Weah, die zijn acteurskoffer nog niet heeft uitgepakt en al zijn stempel heeft gedrukt op het Champions League-podium tegen het dominante Real Madrid?

Maar de zoon van een muzikant bij uitstek is Hamlet. En aangezien theaterpersonages vaak geen achternaam hebben, vond Shakespeare het, om de netelige kwestie van vergelijking te benadrukken en psychologische druk op zijn jonge personage te vermijden, het beste om hem Hamlet te noemen, net als zijn vader, zonder zelfs maar een junior om hem te onderscheiden – net als elke Neymar, kortom.

Maar wat betekent het eigenlijk om "zoon van" te zijn? Is het een voorrecht, zoals velen tegenwoordig beweren, om een ​​zekere Maldini te achtervolgen, of een vloek? In Shakespeares tragedie dwaalt prins Hamlet rond in de schaduw van een lastige vader, een vermoorde koning, een onbereikbaar ideaal. Elk gebaar is een vraag, elk woord een echo van wat ooit was. Zo bewegen Khéphren Thuram en Francisco Conceição zich op het veld, erfgenamen van namen die zo gewichtig zijn als kronen en topscorers in de laatste twee wedstrijden. Wie van ons is niet minstens één keer geconfronteerd met de geest van zijn of haar ouders? Wanneer hij verschijnt, waarschuwt Hamlets vader, begeleidt, maar laat geen ruimte. Het is het verleden dat niet genegeerd kan worden. De achternaam is zowel een geest als een schild: hij beschermt tegen twijfels, maar legt verwachtingen op. Het is voor iedereen hetzelfde. Stel je voor dat een jongen in de Serie A speelt. En dus is elke geslaagde dribbel een goed geconstrueerde grap, elk doelpunt een goed voorgedragen monoloog. Elke wedstrijd is een test.

Net als de Prins van Denemarken werken de jonge Bianconeri hard om zichzelf te definiëren: ze zoeken hun eigen tempo, hun eigen stijl, in een team dat zelden fouten of aarzelingen vergeeft. Het stadion is hun kleine Elsinore, elke wedstrijd een persoonlijk en collectief feest. Maar als Hamlet onvermijdelijk in een tragedie eindigt, biedt voetbal een paar keer per week verlossing. Een doelpunt kan het script herschrijven, een assist kan de vloek van de vergelijking doorbreken. Maar wordt de druk, voorbij de woorden, op deze jongens zelf, of op degenen die vanaf de tribune toekijken, gedwongen om iets te zeggen? Misschien is voor hen, net als voor alle spelende kinderen, de blik van een vader vanaf de tribune het belangrijkste, zijn ogen die hen aansporen. Wanneer ze Thuram Sr. in beeld brengen terwijl hij zijn zonen het veld op volgt, is er iets poëtisch en diepzinnigs in zijn uitdrukking. En denk je dat Shakespeare zich de gedachten van de oude Liliam niet al had voorgesteld in een van zijn beroemde sonnetten? Zoals een oude vader geniet / van de jeugdige avonturen van zijn levendige kind, […] / vind ik al mijn troost in uw verdienste en deugd; […]. / Wat het beste is, dat wens ik u toe: / dat is wat ik voel, tien keer gelukkiger dan ik ben!

Aan de andere kant is Thurams geval, net als dat van de Maldini-dynastie, meer uniek dan zeldzaam. En het zou geweldig zijn als Khéphren ooit zijn vaardigheden voor Marcus zou kunnen verfijnen. Of hij nu bij Juve speelt, doet er weinig toe.

Maar na een doelpunt kunnen ze tenminste vrijuit vieren of lachen als broers, zonder dat de critici hen uitschelden. Lachen, zelfs na een tegendoelpunt van de een of de ander, is zeker beter dan elkaar aftuigen, of de (andersmans) kinderen die voor een ander team spelen. Want voetbal, zelfs als het een miljoenenaangelegenheid is, is nog steeds een spel. Maar niet alleen als het uitkomt. Al het andere is stilte.

Meer over deze onderwerpen: