De trend om Juventus opnieuw krediet te geven nadat ze hen belachelijk hebben gemaakt

Als je er slecht over denkt, zou je het feit kunnen belasteren dat Antonio Conte er alles aan doet om een ​​kampioenschap te ontlopen dat hij had kunnen winnen, of waar hij in ieder geval tot het einde voor had kunnen vechten, uit pure wrok tegen een management dat eerst toegaf aan "chantage", althans volgens hen, uitgevoerd door het bedrijf van Khvicha Kvaratskhelia om naar Paris Saint-Germain te gaan, en vervolgens Khvicha Kvaratskhelia niet kon vervangen. Antonio Conte spreekt altijd met hele woorden, maar het zijn vooral de halve woorden die hem echt tot uitdrukking brengen. En in die halve woorden zit wrok en teleurstelling over persoonlijke, niet nagekomen beloften. Napoli is nooit meer hersteld van de transfermarkt in januari. Net als sommige jongens die voor de feestdagen een krankzinnig dieet volgen en dan al te vol zitten bij de kerstlunch: een klassieke fout van mensen die, ondanks de jaren, nog steeds niet begrijpen hoe de dingen werken. Maar wees voorzichtig , het zou voorbarig zijn om Napoli een begrafenis te geven, want afgezien van Khvicha Kvaratskhelia - en dat is geen onbelangrijke terzijde - heeft de selectie van Azzurri genoeg talent om te concurreren met een Inter-team waarvan de gemiddelde leeftijd in de basisopstelling bijna 29 jaar is en dat halverwege het seizoen begint te lijden onder de slechte prestaties. En in tegenstelling tot wat er in de rest van de wereld gebeurt, zijn er in het voetbal veel halve seizoenen.

Maar wees voorzichtig : jezelf ervan overtuigen dat de strijd om de Scudetto weer open kan gaan voor Juventus, is een beetje vergezocht. Want als het waar is dat het team van Thiago Motta over het talent en de middelen beschikt om mee te kunnen met de sterkste teams van Italië - daarvan waren we bij aanvang van het kampioenschap overtuigd, en dat zijn we nu nog steeds -, dan moeten we er rekening mee houden dat ze ook grillig zijn en gevoelig voor stemmingswisselingen. Goed voor de Bianconeri dat ze een paar wedstrijden op rij hebben gewonnen, maar de problemen die hen ervan weerhielden om dichter bij Inter en Napoli te komen, zijn er nog steeds. En ze kunnen worden samengevat in het mantra dat het hedendaagse voetbal teistert: we stoppen onze hersenen en benen vol met tactieken, terwijl we in werkelijkheid adem en voeten nodig hebben om te winnen .

Dit is de column van Ocio , Giovanni Battistuzzi over het Italiaanse voetbalkampioenschap, een kort verslag om te voorkomen dat de zojuist gespeelde Serie A-speeldag al te serieus wordt genomen.

Degenen die Sérgio Conceição bij Milan weer op de kaart wilde zetten . Hij probeerde het. In ieder geval een beetje. Hij geloofde het. In ieder geval een beetje. Maar wees voorzichtig , zelfs de vroege heiligen worden nu gedwongen om zichzelf nog een paar vragen te stellen en het zelfvertrouwen van de eerste week te vervangen door een vraag: is er echt iets veranderd bij Milaan? Kan er echt iets veranderen? Het doet je vermoeden dat iemand als Paolo Maldini, ondanks zijn prikkelbare karakter en zijn neiging om alles zelf te doen en dat ook nog eens goed te doen , toch wel nuttig zou kunnen zijn voor de Rossoneri.

Voor de Rossoneri voelt de volgende Champions League als een fata morgana. En niet zozeer vanwege de kloof met de vierde, maar vooral omdat in Milanello alles verwarrend is, meer nog dan in welke Democratische Partij dan ook. Mooie tijden waarin je Paulo Fonseca alle schuld kon geven .

Als we terugdenken aan bepaalde voorbarige enthousiasmes, dan klopt Christian Chivu, de nieuwe trainer van een Parma dat er slecht aan toe is - volgens hen - dankzij het briljante spel van Fabio Pecchia, op hout nadat hij Bologna met zijn hoofd weet ik waar heeft verslagen, en zeker niet op het veld.

Meer over deze onderwerpen: