De terugkeer van Massimiliano Allegri naar Milaan

Allegri's keuze is zowel een boodschap als een schuldbekentenis. Genoeg met de experimenten, we keren terug naar degenen die de franje altijd buiten de deur hebben gelaten en de voorkeur gaven aan concreetheid. Allegri 2 begint op de dag dat Theo Hernandez tekent voor Al Hilal en dat is al een signaal, evenals een toeval. Allegri vraagt ​​om professionaliteit, passie, toewijding, verantwoordelijkheid, werk, heel veel werk . Allemaal woorden die weinig te maken hadden met de vorige Theo en dat is jammer. Professionaliteit, toewijding, passie en werk zijn de woorden die hij het vaakst uitspreekt in het uur dat hij doorbracht in Casa Milan, vanwaar hij op 13 januari 2014 vertrok, ontslagen na de nederlaag tegen Sassuolo. Vijftien jaar geleden, toen hij voor het eerst Milanello betrad, in het laatste grote Milan van Berlusconi en Galliani, was het een soort gok, een van die toneelstukken waar de president erg van hield. Hij won een kampioenschap, verloor er een, liet Conte's Juve hem inhalen, maar wist uiteindelijk de boot drijvende te houden, ondanks de stortvloed aan transfers die zomer (Ibra, Thiago Silva).

Vandaag keert hij terug met iets minder haar, vijf kampioenschappen meer en vooral heel veel ervaring : "Ik ben veel veranderd, maar dat is normaal, het zijn de ervaringen die je veranderen. Ik zeg niet dat jongeren beter of minder goed zijn dan ouderen, het is een kwestie van levenservaring, niet alleen in het voetbal. Over een maand word ik 58, dus vergeleken met mijn eerste Milan, vergeleken met toen ik bij Aglianese begon, ben ik compleet anders. Ik heb geluk, want de vier jaar bij Milan hebben me veel geleerd en de overige acht jaar bij Juventus hebben me weer andere dingen geleerd, waardoor mijn ervaring is toegenomen. Maar zoals ik tegen spelers zeg: je stopt nooit met leren... maar je moet het willen, en in gedachten houden dat onderhoud niet bestaat. Als je niet verbetert, betekent het dat je achteruitgaat."

Bij Milan breekt het tijdperk van normaliteit aan. Naast Allegri staat een echte technisch directeur zoals Igli Tare, er is geen Ibra die vorig jaar naast Fonseca zat, maar hem toen op zijn mooiste moment niet verdedigde. "We moeten één blok vormen, met één richting. Ik probeer de spelers in een positie te brengen waarin we kunnen winnen, maar de club staat voorop, het moet één blok zijn, een steunpilaar. Toewijding aan het werk moet voorop staan. We hebben geen revoluties nodig, we moeten gewoon ordelijk werken." Allegri is duidelijk in zijn doelstellingen. Hij spreekt niet over de Scudetto : "Het zou helpen om de krantenkoppen te halen, maar het slaat nergens op." Concreet werd er gezegd: "We moeten goed beginnen en in maart voorop lopen om tot het einde te spelen. Ik zeg alleen dat Milan terug moet naar Europa, of liever gezegd naar de Champions League." Hij knipoogt naar Vlahovic (‘Geweldige jongen’), complimenteert degenen die er al zijn (‘Uitstekende selectie’), richt zich op aanvoerder Maignan (‘een van de beste keepers van Europa, de club heeft hem geweldig overtuigd’) en op Leao (‘hij is buitengewoon, hij gaat een geweldig seizoen tegemoet’).

Voor hem is voetbal simpel : "Sinds ik als kind stickers verzamelde, heb ik geleerd dat in Italië het doelsaldo het allerbelangrijkste is. In de Serie A wint bijna altijd het team dat de minste doelpunten tegen krijgt, alleen Juve van Sarri was een uitzondering . Het is geen kwestie van kort lontje, maar als je de bal hebt, moet je proberen te scoren, als je tegenstander de bal heeft, moet je proberen hem af te pakken en te voorkomen dat hij scoort. Je moet plezier hebben in je spel, zo zie ik het. De kunst van het voetbal wordt gemaakt door de spelers en hun prestaties. Toen Cristiano Ronaldo die omhaal scoorde, herinneren mensen zich dat, niet de actie die hem de bal opleverde."

Hij was over één ding heel duidelijk, zozeer zelfs dat hij het meerdere keren herhaalde: "Het seizoen begint op 17 augustus in de Italiaanse beker met een wedstrijd die voor ons al allesbepalend is." Alsof hij iedereen eraan wilde herinneren dat ze met Bari meteen serieus aan de slag moeten. "Want wat telt, is altijd het resultaat. Als je wint, ben je een goede kerel, als je verliest, ben je..." Hij hoeft zijn zin niet af te maken. Weg met die eeuwige vergelijking tussen spelmakers en resultaatmakers. Max is er inmiddels aan gewend geraakt dat hij kritiek krijgt op zijn spel. Hij weet dat uiteindelijk alleen het resultaat telt. En als zoveel clubs hem hebben benaderd, moet daar een reden voor zijn. De tijd van experimenten is voorbij. Het is aan meneer Wolff om de problemen op zijn eigen manier op te lossen.

Meer over deze onderwerpen: