Conte, van vooroordeel naar liefde: zo veroverde hij Napels

Je ziet Napels en dan ga je er achteraan, in de schaduwen van levendige nachten (bij de muurschildering van Maradona), in de schitterende lichten van een nieuwe en toch altijd andere dageraad (als je door het centrum loopt, een kopje koffie drinkt), in die middagen vol twijfels en bespiegelingen (als je terugkomt van Castel Volturno). Je ziet Conte en dan besef je dat je je in de buurt van een voetbalfaculteit van een universiteit hebt gevestigd, waar Benitez, Sarri, Ancelotti en Spalletti de afgelopen tien jaar les hebben gegeven en waar ze allemaal, sommigen centraal, anderen lateraal en sommigen op een historisch verheven manier, de Grote Schoonheid in haar evolutie hebben kunnen opbouwen, om sterke emoties, hoop en dromen los te maken die zelfs vandaag de dag nog standhouden, na Como, dat ook een mist losliet die klaar was om op te trekken. Je ziet Napels en Conte, of Conte die door die straten loopt waar alles naar voetbal ruikt, en je vraagt ​​je af hoeveel samensmelting en empathie er bestaat tussen de mensen en hun nieuwe profeet, 'beschermd' door een respect dat onmiddellijk de kriebels in de maag van een vleugelspeler over zijn Juventus-zijn wegnam, en dat zich snel meester maakte van zijn theorieën, ze tot de zijne maakte en dat nu naast hem staat in deze 'wanhopige' uitdaging om waarden te revolutioneren. Zelfs zaterdagavond, tegen Inter, zal het uitverkocht zijn, het is al gebeurd in het na-catastrofeseizoen van de tiende plaats die vaak terugkomt in de persconferenties van de trainer van een wederopbouw die in de resultaten te zien is.