Waarom Ryan Mason Tottenham verliet om West Brom in het Championship te leiden: 'Moeilijk uit te leggen waarom de timing goed voelde'
Voor Ryan Mason was het beëindigen van een verbintenis van meer dan 20 jaar met Tottenham Hotspur , een reis die de overgang van jeugdspeler naar speler van het eerste elftal en de start van een trainerscarrière omvatte, een kwestie van een onderbuikgevoel.
"Het is moeilijk uit te leggen waarom de timing goed voelde, want het is meer een gevoel. Dat gevoel was er en ik voelde het al een tijdje. En om het seizoen op deze manier af te sluiten zoals we dat bij Tottenham deden, was bijna een mooie afsluiting van een geweldig hoofdstuk in mijn persoonlijke carrière daar."
Mason maakte deel uit van de groep die een einde maakte aan de 17 jaar durende prijzendroogte van Spurs door afgelopen voorjaar de UEFA Europa League te winnen . Maar zelfs los van die triomf is het niet moeilijk te begrijpen waarom hij "een tijdje" de kriebels had om zijn eigen pad te bewandelen. De 34-jarige kwam zeven jaar eerder bij de trainersstaf van Spurs, maanden nadat hij zijn actieve carrière had beëindigd vanwege de risico's van een terugkeer op het veld na een ernstige hoofdblessure een jaar eerder. Bij Tottenham kreeg Mason niet alleen een plek in de club, maar ook de kans om kennis te maken met een veelgeprezen selectie managers – zijn voormalige baas Mauricio Pochettino was er nog steeds toen hij terugkeerde als coach, terwijl José Mourinho, Antonio Conte en Ange Postecoglou periodes langs de zijlijn doorbrachten. Mason zelf mocht Spurs een paar keer leiden in twee verschillende periodes als interim-manager, ervaringen die meer dienden als crisismanagement voor het team dan wat dan ook.
Tegen de tijd dat Cristian Romero afgelopen mei Masons bier stal bovenop een bus tijdens de parade van Spurs ter ere van hun Europa League-overwinning, had de club de voormalige Engelse international al meer dan voldoende trainerservaring geboden. Een paar weken na de finale had Mason officieel zijn eerste trainersbaan geboekt bij West Bromwich Albion , dat hem al snel een gloednieuwe trainerservaring aanbood – tijd om zich voor te bereiden op zijn eerste wedstrijd als manager.
"Het is fijn, want de vorige keren moest ik me in twee dagen op wedstrijden voorbereiden, dus dat was compleet anders," zei hij. "We hebben een goede voorbereiding gehad wat betreft het overbrengen van informatie en het leggen van de basis voor hoe we willen dat het team eruitziet en voelt. Natuurlijk is er nog ontzettend veel werk te doen en dat beseffen we, maar we zijn tevreden met de voorbereiding."
Masons ervaringen bij Spurs hebben hem een eerste plaats gegeven in de verschillende managementstijlen, van de vloeiende wedstrijden die Pochettino en Postecoglou kenmerken tot de meer gestructureerde benaderingen waar Mourinho en Conte om bekendstaan. Met het oog op zijn debuut als manager op zaterdag tegen Blackburn Rovers (10.00 uur Nederlandse tijd, Paramount+ ) mag het geen verrassing zijn dat Masons West Brom mogelijk nog niet af is. De verscheidenheid aan strategieën waarmee hij te maken heeft gehad, heeft echter mogelijk de weg vrijgemaakt voor een flexibele aanpak van een van Engelands nieuwste managers.
"Ik heb mijn eigen ideeën over hoe ik wil dat het team eruitziet, maar ik begrijp ook dat verschillende tegenstanders verschillende bedreigingen vormen en ook verschillende zwakheden hebben", zei Mason. "Mijn gevoel is dat het team er van wedstrijd tot wedstrijd anders uit zal zien, met een duidelijk spelplan en begrip van hoe we de wedstrijd willen winnen."
Dat aanpassingsvermogen, zo gelooft hij, zal cruciaal zijn om het Championship te overleven. De tweede divisie van Engeland is een bijzonder slopende ervaring. Een plek in de Premier League, de meest lucratieve beloning van de sport , wacht drie gelukkige teams, maar ze moeten eerst een seizoen van 46 wedstrijden overleven. De wedstrijden volgen elkaar in rap tempo op en er is geen rust voor de slechteriken of vermoeiden, vooral niet met de bekercompetities erbij – alle 24 Championship-teams spelen een wedstrijd in de eerste ronde van de EFL Cup tussen hun eerste en tweede competitiewedstrijd van het seizoen.
"Hopelijk zijn we een compact team dat samenwerkt," zei Mason. "Ik ga niet een van die coaches zijn die hier zitten en zeggen: we gaan de bal domineren, we gaan dit doen, we willen dat doen, want voetbal is zo'n unieke sport dat je gewoon moet kunnen reageren op bepaalde situaties en verschillende momenten in wedstrijden. Soms zul je moeten lijden en moeten we samen lijden met elf spelers op het veld die dat samen doen. Soms hebben we het momentum en moeten we daarvan profiteren, dus het belangrijkste voor mij is, elk element, elk moment in de wedstrijd, om te proberen een team te zien dat het samen doet en begrijpt wat er op dat moment nodig is."
Mason wil een opwaartse trend zien met de Baggies, die vorig seizoen 15 wedstrijden wonnen en als negende eindigden. Hij heeft het niet openlijk gezegd, maar het verbeteren van een team dat slechts vier punten achter de zesde plaats eindigde, betekent dat zijn ambities hen op zijn minst in de race zouden brengen voor de play-offs voor promotie.
"Deze competitie is zo veeleisend en we zijn al zes weken bezig om samen iets op te bouwen en te creëren," zei hij. "Ik wil vooruitgang zien, ik wil ook vooruitgang voelen. Als club hebben we vorig jaar 15 wedstrijden in de competitie gewonnen, we moeten er meer winnen. Ik kijk niet naar het einde van het seizoen. Ik denk niet over negen of tien maanden. Ik kijk alleen naar deze week en besef dat we deze week drie wedstrijden hebben, dus we gaan meteen een intensieve periode in. Zoals ik al zei, het gevoel moet zijn dat we ergens naartoe werken en continu groeien, dus dat is de uitdaging."
Zoals Mason het beschrijft, is de echte taak die voor ons ligt het creëren van iets ongrijpbaars: een gevoel van verbondenheid bij de spelers en staf. Hij erkent dat hij het woord 'gevoel' vaak gebruikt en beschrijft zichzelf als 'een gevoelsmens', waarbij hij zichzelf in dat opzicht vergelijkt met Pochettino, de huidige bondscoach van het Amerikaanse nationale mannenelftal die hem in 2014 zijn Premier League-debuut bezorgde bij Spurs en iemand met wie hij nog steeds 'van tijd tot tijd' spreekt.
"Hij was zo'n persoon – geen spiritueel persoon, maar hij geloofde in verbinding," zei Mason over Pochettino. "Als je hem ontmoet, is het moeilijk te zeggen. Ik denk dat hij iemand is met een bepaalde aanwezigheid, een bepaalde uitstraling waar je je toe aangetrokken voelt, en ik voelde me tot hem aangetrokken. We hebben vergelijkbare overtuigingen, vergelijkbare normen en waarden in het leven, en ik denk dat het heel krachtig is als je met zo iemand een connectie kunt maken. Ik vond hem geweldig in het contact leggen met zoveel verschillende mensen met zoveel verschillende achtergronden. En als je deze rol hebt en deze verantwoordelijkheid, moet je dat kunnen, en ik denk dat hij daar ongelooflijk goed in was."
Volgens Mason zelf is het duw-en-trekgevoel het meest opvallende wat hij heeft geleerd van zijn unieke trainerscarrière bij Tottenham, en misschien is het ook wel het aspect dat hij wil gebruiken om zijn eigen identiteit als coach te ontwikkelen.
"Ik vind voetbal zo'n emotionele sport," zei hij. "Natuurlijk is het zo emotioneel en ik geloof in deze kant ervan en in mijn standpunt: als je te emotioneel bent, kun je soms fouten maken en dan probeer je gewoon te begrijpen wanneer ik mijn emoties laat zien en wanneer ik ze onderdruk, [houd ze] kalm. Want de realiteit is dat iedereen naar me kijkt. Iedereen kijkt altijd naar me om ze te begeleiden en te helpen, dus dat is de uitdaging: wanneer je moet handelen op basis van emotie, op basis van een gevoel, of wanneer je het moet onderdrukken. Dat is iets wat je, denk ik, in de loop van de tijd leert, ja, maar elke dag zijn er zoveel verschillende uitdagingen. Er komen steeds weer andere dingen op je af en ik zou kunnen zeggen: hoe zelfverzekerder en comfortabeler je in je eigen vel zit, hoe meer je ergens in gelooft en hoe het eruit moet zien, hoe het moet voelen, dan denk ik dat je er op een natuurlijke manier mee om kunt gaan."
Het vinden van een emotioneel evenwicht is essentieel voor een succesvolle overgang van assistent-trainer naar hoofdtrainer.
"Natuurlijk is het het makkelijkst op het gras," zei hij. "Het is een natuurlijke habitat, daar voel ik me het meest op mijn gemak. Ik ben daar mijn hele leven geweest en de rest is gewoon een overgang en het begrijpen dat verschillende mensen op verschillende momenten verschillende boodschappen nodig hebben. … Nu zit ik in een positie waarin ik van nature beslissingen moet nemen, een groep mensen moet inspireren om te werken, die voor elkaar kunnen vechten, dus dat is mijn grote uitdaging en dat is iets wat me enthousiast maakt. Elke dag sta ik op, dat is iets wat me energie geeft en me de energie geeft om het beste uit mezelf te halen."
