Thomas Müller legt uit waarom de wereldbekeroverwinning met Duitsland de zoetste van zijn vele trofeeën was

Na alles gewonnen te hebben met zijn jeugdclub, zou je kunnen denken dat Thomas Müller het moeilijk zou vinden om de grootste prijs uit zijn glansrijke carrière te kiezen. Je hebt het mis. Elf jaar na die opmerkelijke avond in Belo Horizonte staat de vreugde die hij en zijn teamgenoten 80 miljoen Duitsers hebben bezorgd op het hoogtepunt.

Muller behoorde tot de uitblinkers op het WK van 2014, het toernooi waar Duitsland voor het eerst als herenigd land het WK won. Op 8 juli verraste hij gastland Brazilië met een 7-1 overwinning in de halve finale, waarna hij vijf dagen later Argentinië versloeg in het Maracana.

De 35-jarige, die begin deze maand Bayern München verliet toen zijn contract afliep, was een ware clubkampioen met 13 Bundesliga-titels en twee Champions League-titels, en is recordhouder van de meeste wedstrijden bij de meest succesvolle club in de Duitse voetbalgeschiedenis. Toch aarzelde hij niet toen hem gevraagd werd of zijn prestaties bij Die Mannschaft zoeter waren.

"Het betekende meer, niet omdat de club minder belangrijk is, maar omdat het gewoon om de mensen gaat", vertelde hij aan Kickin' It van CBS Sports. "Als je wint met de nationale ploeg, win je het met 80 miljoen mensen. Iedereen die juicht, voor iedereen, is het belangrijk dat je wint. Je voelt de banden met de geschiedenis. Er is niets belangrijker dan een WK-overwinning voor Duitsland als je een voetballer in Duitsland bent, om het te winnen voor 80 miljoen mensen."

"Als je de video's en foto's ziet van wat het op dit moment voor hen betekent, misschien niet voor hun leven, maar misschien ook wel voor hun leven. Als ze zo'n winnend moment hebben, herinnert iedereen zich de finale of de wedstrijd tegen Brazilië. Het is zo'n belangrijk moment voor ieders leven. Je voelt het."

Er waren veel mensen buiten Duitsland die iets opmerkelijks voelden in de halve finale van 2014, de verbluffende triomf die zowel de Braziliaanse spelers als het land zelf in shock achterliet. Müller begon de nederlaag in de 11e minuut door over de penaltystip te springen en een corner van Toni Kroos binnen te schieten. Achttien minuten later stond de stand 5-0. De thuisploeg, die dacht dat ze de herinneringen aan hun nederlaag in 1950 op eigen bodem zouden vergeten, stortte in een nog diepere wanhoop.

De vreemdheid hield echter niet op na een van de meest opmerkelijke resultaten in de voetbalgeschiedenis. Vijf dagen nadat ze Brazilië zoveel pijn hadden gedaan, trof Duitsland hun gastland aan in de finale. Iedereen behalve Argentinië, zo redeneerden ze.

Terugblikkend op de "vreemde" ervaring van het verslaan van Brazilië, zei Müller: "Ze waren kapot en eerlijk gezegd was het een beetje een vreemd gevoel. We konden ervan genieten, maar je zag vanaf het begin dat de druk waanzinnig hoog was. Voetbal is zo'n belangrijk onderwerp in dit land, in Brazilië. Vóór de wedstrijd baden de spelers, het volkslied, het hele stadion, voor hen was die wedstrijd en het bereiken van de finale zo belangrijk.

Het was hartverscheurend op een bepaald moment, maar ook mooi om deze menselijke reactie te zien. In het begin dacht ik: oké, wat gebeurt er als we winnen, misschien met een lastige beslissing van de scheidsrechter? Ik weet het niet, we moeten terug naar ons basiskamp, ​​[het zou een emotionele reis kunnen worden], de emoties lopen hoog op met dit soort resultaten..."

"Ze juichten zelfs voor ons in de finale, omdat het tegen Argentinië was. Dat hielp."

Müller nam zaterdag afscheid bij Bayern München. Zijn recordaantal van 756e en laatste wedstrijd voor de club werd een 2-0 nederlaag tegen Paris Saint-Germain, waarmee een einde kwam aan een kwart eeuw verbondenheid met de club waar hij als supporter van was opgegroeid. Het was niet de beslissing van de veteraan om uit elkaar te gaan na afloop van zijn contract bij Bayern München, toen hij begin april aankondigde dat ze hem geen verlenging zouden aanbieden.

"Uiteindelijk voelde ik me niet gekwetst", zei Müller. "Een relatie tussen een club en een speler, hoe romantisch en bijzonder ook, is altijd gebaseerd op zakelijke of voetbalgerelateerde beslissingen. Er zijn altijd momenten tijdens een contract waarop één van de partijen denkt: 'Ik zit hier fout'. Wat er is gebeurd, is gebeurd. Uiteindelijk heb ik nooit het gevoel gehad dat iemand binnen de club respectloos was.

"Van de jongens die de beslissing namen en de grote bazen in de club, had ik altijd het gevoel dat ze erg dankbaar waren voor wat ik bij de club heb gedaan. Alles is prima. Het is een sprookje."

Over wat de toekomst in petto heeft, voegde hij eraan toe: "Ik wil het de komende weken uitzoeken. Als er geen perfecte oplossing voor me is of de kans om te zeggen 'Oké, ja, ik vind het prima', dan besluit ik misschien om te stoppen, mijn carrière te beëindigen, of misschien wacht ik af wat er gebeurt. Ik probeer me op mijn gemak te voelen in de ongemakkelijke situaties. Ik ben niet bang voor de ongemakkelijke situaties die zich voordoen."