Herinner je de oprichter

Er zijn toevallige verbanden tussen het leven van Joan Gamper en de huidige situatie van de club. Gamper was een voorbeeld van genereuze aanpassing en filantropische grandeur met een interpretatie van het land waar hij voor koos te wonen. Hij Catalaniseerde zijn naam, leerde de taal met een natuurlijk gemak dat we veel expats en professionals uit andere landen zouden toewensen, en toonde een gedurfde associatie die, door zijn eigen middelen, het cliché van inheemse gierigheid tegensprak.

Hij bleef de grondbeginselen van de sport trouw, en met dezelfde eer die hij toonde toen de dictatuur van Primo de Rivera hardhandig tegen de club optrad, verliet hij deze wereld voortijdig – hij was pas 52 – met een depressief, geruïneerd en, zoals typisch Barcelona, teleurgesteld gevoel. De beelden die bewaard zijn gebleven van zijn begrafenis zijn indrukwekkend. De menigte uitte een mengeling van verdriet, respect en dankbaarheid, een gevoel dat kenmerkend is voor zaken die de wil van de grondleggers overstijgen.

Met de aanvoerdersband wist Ter Stegen zijn zaak rond te krijgen.

Zijn de principes die Gamper ertoe aanzetten de club op te richten, geprostitueerd? Ja, maar wie weet, misschien heeft de wereldwijde dimensie van de identiteit van de club zich, ter compensatie, tot in het oneindige vermenigvuldigd. Gisteren moest de trofee ter ere van de oprichter worden gespeeld voor een selecte minderheid van toeschouwers, met kaartjes die geprijsd waren als cocaïnevoorraden en een financiële situatie die het circusachtige jongleren met de borden veranderde in een gesimuleerde overlevingstruc.

Verre van depressief te zijn, leidt de huidige president, Joan Laporta, dit moment van gewaagd avontuur met een persoonlijk gevoel voor risico en loyaliteit die, in ruil voor ongevoeligheid voor kritiek van buitenaf, verantwoordelijkheid op zich neemt. Bijvoorbeeld door, al is het maar voorlopig, de zaak-Ter Stegen op te lossen, die de doelman in zijn toespraak probeerde te sluiten.

Dagenlang herhaalde Laporta's medewerker Lluís Carrasco in de verschillende talkshows waaraan hij deelneemt, dat Laporta, gezien de omstandigheden, deze knoop van trots en misverstanden alleen kon doorbreken door de koe bij de horens te vatten en het presidentschap te winnen. Hoewel de menigte gisteren niet bepaald vergelijkbaar was met de menigte die ooit (niemand weet wanneer) het nieuwe Camp Nou zal vullen, waren de boegeroep voor Ter Stegen eerder pijnloos dan symbolisch. Het is een kleine straf vergeleken met de laster van degenen die al maanden de verspreiding van misverstanden over de doelman aanwakkeren.

De scenografische tekortkomingen die Camp Nou en Montjuïc kenmerkten, blijven bestaan. De felheid, opgevat als een ongestrafte vorm van vervreemding en als dekmantel voor elke hypothetische protestuitbarsting, de breedsprakigheid van de sprekers – met gelijke kansen, om protocollen niet te overtreden – en de aanwezigheid van een mascotte die de Aziatische tournee heeft geconsolideerd als symbool van identiteit. Onvermijdelijk, en omdat het altijd goed is om onze voorouders te herdenken, moest ik me Gampers gezicht wel voorstellen als hij de hyperactieve kat zag die ons, net als de vlag, nu verenigt.