Finale Santa Fe vs. Medellín League: Net als in het Wilde Westen, een duel... van stijlen! (Meluk vertelt ons, mening)

De Liga-finale is een duel dat rechtstreeks uit een westernfilm lijkt te komen. De regionale titel is te belangrijk, maar er past er maar één in. Santa Fe en Medellín, komende dinsdag in El Campín, houden stand, oog in oog, in een duel waarin er maar één zal winnen.

Aan de ene kant Santa Fe, met zijn verhitte kruit, altijd klaar om als eerste te vuren. Aan de andere kant Medellín, kouder, berekenend, met zijn ogen gericht op de trekker van de tegenstander.

Tegengestelde stijlen. El Cardenal is die cowboy die geen vragen stelt: hij schiet. Zijn 4-3-3 is direct en fysiek vanaf de eerste seconde. Thuis gaat hij los: hij smijt ballen het strafschopgebied in als iemand die stoelen en tafels naar de plaatselijke kroeg gooit; hij zoekt individuele duels, contact, de fout van de tegenstander en lokt die vervolgens uit, wint de rebound. Hij bijt toe.

Dan verschijnt de Chacho van de film, Hugo Rodallega, met zijn Colt .45, de topscorer van het kampioenschap met 15 rake schoten. Als Santa Fe als eerste toeslaat, trekken ze zich terug en komt Daniel Torres als derde centrale verdediger in beeld. Hij loopt over de kar en laat de kogels liggen voor de tegenaanval, of dat nu van grote afstand is of in galop langs de flanken van zijn paarden Mosquera, Frasica, López of Rodallega zelf.

El Poderoso is een ander soort cowboy. Hij bereidt zijn schoten graag voor en geniet ervan. Zijn 3-5-2-formatie is de positie van iemand die zich niet achter de tralies van een verdedigende gevangenis hoeft te verschuilen: met zijn middenvelders domineert hij de hoofdstraat van de stad: het midden van het veld. Daar lijken sheriff Hómer Martínez en zijn plaatsvervanger Jaime Alvarado te zeggen, terwijl ze op een sigaar kauwen: "Als buitenstaanders de grens willen oversteken, komen ze niet aan de overkant."

DIM is helemaal niet laf. Hij is intelligent. Hij verdedigt ver van zijn eigen doel en steelt bij de voorste linies om direct aan te vallen. En hoewel hij de finale bereikt met zijn uitstekende offensieve reputatie, is zijn verdediging zijn verzekering: 11 tegendoelpunten in de Round-robin (het minste aantal nederlagen) en slechts vier in de vierhoeken. Dat gezegd hebbende, had hij moeite om zijn schoten goed te richten en zijn doel te verfijnen. Daarom arriveerde hij in de achtste auto bij het station voor de halve finale, maar in zijn vierhoek verfijnde hij zijn doel en verhoogde hij zijn hartslag: León en de Poolse speler Fydriszcewski waren zijn accurate Spencer-repetitiegeweer met elk twee doelpunten.

Laarzen knarsen op het gras. Santa Fe en Medellín staren elkaar recht in de ogen, hun adem ingehouden. Even knipperen is genoeg om het allemaal te laten eindigen. Zweetdruppels glinsteren onder hun hoeden. De titel komt dichterbij...