Proeftraining | Vroege ochtendstroom

Nog tien dagen op mijn aftelklok als ik in Schildow uit de auto stap onder het glinsterende bladerdak. Kort na negen uur, een perfecte nazomerdag, ligt het grindmeer groen en verlaten voor me. Slechts twee gebruinde gepensioneerden met lang haar zitten al op hun opblaasbare ligbedden bij het zwembad . De eerste biertjes zijn al opengetrokken: "Hallo!"

Ik spreid mijn handdoek uit naast de oude mensen en probeer me in mijn nieuwe wetsuit te wurmen. De "Orca Athlex Flow" is twee dagen geleden aangekomen. De rubberen laag is dun en zeer gevoelig, daarom krijg ik er extra witte handschoenen bij, die ik nu met moeite in de mouwen krijg. Ik zweet en de oude mensen kijken me geamuseerd aan. "Dat ding zit behoorlijk strak, hè?"

Na veel getrek en getrek ben ik binnen. Oef, dat scheelde niet veel! Nu de rits aan de achterkant nog! Ik trek aan het koordje, maar het geeft geen millimeter mee. Een wolk van zweet en rubber verspreidt zich om me heen. Uiteindelijk vraag ik de oude man met de gele zonnebril om hulp. Hij krabbelt overeind: "Jazeker! Ik ben ook een keer gaan zwemmen!" Als alles past, vraag ik hem nog een foto te maken – voor mijn vrouw (en voor mijn Instagram). Lachend pakt hij mijn telefoon: "Dan weet je vrouw dat je bij het meer bent en niet met je vriendin!"

Eindelijk stap ik het water in. Het is bijna te warm voor een wetsuit, maar hier gaat het niet om de watertemperatuur, het is tijd. Kan die zwart-zilveren huid me sneller maken? Ik begin te zwemmen en verzink in gedachten. Zwemmen is mediteren, zoals iedereen die regelmatig baantjes trekt weet. Het is een droom vandaag! Wat is er beter dan alleen door het spiegelgladde water glijden?

Ik zit in de flow. En inderdaad, in het neopreen voel je je nog lichter in het water, bijna alsof je wordt opgetild. Het natte rubber kleeft als een tweede huid aan mijn lichaam, en omdat het materiaal zo dun is, kan ik mijn armen nog steeds zoals gewoonlijk een crawl laten maken. Elleboog omhoog, mijn arm in de diepte, en aan het einde een snelle afzet met mijn hand, precies zoals ik drie jaar geleden leerde tijdens een freestyle-les in het Pankow Adult Education Center! (Ik raad het iedereen van harte aan; het is nooit te laat om de crawl te doen!)

Ik til mijn hoofd om de paar slagen op om mijn positie te behouden; mijn kompasbril heb ik deze keer thuisgelaten. Ik zwem mijn baantjes in een driehoek. Alles voelt gemakkelijk. Als ik opgewekt uit het water kom, schrik ik me rot als ik op mijn sporthorloge kijk: 2327 meter in 58:55 minuten. O jee! Ver verwijderd van mijn werkelijke zwemvermogen. Ik ga op een bankje zitten. Hoofdschuddend trek ik mijn wetsuit uit.

"Dus, hoe was het?" vraagt ​​de man met de zonnebril, die naast me komt zitten. "Te langzaam, helaas!" antwoord ik. Hij neemt een slokje van zijn Kindle en knikt wijs, en de ware reden voor mijn traagheid dringt plotseling tot me door: "Ik denk dat ik droomde. Het is vandaag gewoon een te mooie dag voor persoonlijke records."

Alle Trial Training Columns: Deel 1 : Hoe doe je een triatlon? Deel 2 : In de regen staan ​​Deel 3 : De kleintjes Deel 4 : Naakt in geluk (54) Deel 5 : De man met het plan Deel 6 : In een bar rush Deel 7 : Vakantie in topvorm Deel 8 : Golven en wonderbrillen Deel 9 : De gelederen dunnen uit