Er komt een nieuwe Hollywoodfilm over Formule 1 uit met Brad Pitt en Lewis Hamilton als coproducent – ​​wat heeft de film te bieden?

Zodra de zwarte raceauto op het scherm verschijnt, begint de telefoon in je hand steeds harder te trillen bij elke versnelling die Sonny Hayes opschakelt. Dit toont duidelijk aan dat de techgigant Apple achter "F1: The Movie" zit.

Natuurlijk is de film, die op 25 juni voor het eerst in Zwitserland te zien is, niet voor de iPhone geproduceerd, maar vooral voor de supergrote IMAX-bioscopen. Maar alleen al de moeite die is gedaan om een ​​trailer te maken die een tastbare kwaliteit heeft, onderstreept de toewijding van de producenten om de grootst mogelijke authenticiteit te bereiken om de top van de autosport te evenaren. Geheel volgens de Hollywood-formule.

Het verhaal, dat draait om de ouder wordende coureur Sonny Hayes, gespeeld door de beroemde acteur Brad Pitt, is het verhaal van een talent dat zijn talent niet kan uitstaan. Een coureur die er schijnbaar niets om geeft en die herhaaldelijk wordt geplaagd door nachtmerries over een ongeluk. Tientallen jaren later krijgt de huurling een laatste kans om in de Formule 1 te racen. Hij zit bij het slechtste team in het veld en krijgt de ondankbare taak om een ​​rookie te trainen die aanvankelijk alleen door zijn arrogantie heen pronkt.

Alleen al het generatieconflict biedt volop potentieel voor een crash, plus de intrige rond de baas van het raceteam – en het verplichte liefdesverhaal. De underdog moet zich op alle niveaus en in alle complexiteit van de paardenkrachtbusiness bewijzen.

De echte sterren in deze uiterst rijkelijk geproduceerde sportfilm zijn echter niet de licht overdreven asfaltcowboys, maar juist de onbezongen helden die dit wereldwijde circus mogelijk maken. Zelfs de egomaniakken in de film moeten leren dat autosport, in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, in de eerste plaats een teaminspanning is.

De focus op teamwork is wat de hele productie geloofwaardig maakt en een diepere betekenis geeft: ontdekken wat miljoenen mensen zo enthousiast maakt over Formule 1. Extreem opgeklopte emoties vormen de ware brandstof.

De kijker krijgt vaak het gevoel dat hij of zij al bekend is met veel van wat hij of zij op het scherm ziet. Toch is de film geen remake van de populaire Netflix-serie "Drive to Survive", die de grote en kleine momenten vaak creëert door slimme montage. "In onze film komt de dramatiek voort uit de race-actie", zegt regisseur Joseph Kosinski.

De blik achter de schermen in de Formule 1-film is bijna intenser dan in de streamingdocumentaire, met veel meer aandacht voor details. De actie op het circuit is dankzij de vele camera's vrijwel niet te onderscheiden van echte Formule 1-uitzendingen. De meeste huidige coureurs verschijnen kort in beeld, zij het in onbekende bijrollen. Hierdoor vervaagt ook de grens tussen realiteit en fictie en wordt de plot steeds authentieker.

"Geen enkele andere sport is qua filmmogelijkheden zo boeiend als Formule 1", zegt wereldkampioen Lewis Hamilton, een van de producers. Het was de ambitie van de Brit die alle garagedeuren opende. In tegenstelling tot abstracte producties die kunstmatig racebeelden en circuitsferen creëren, kon de crew onder leiding van succesvol filmmaker Jerry Bruckheimer ("Pirates of the Caribbean") filmen te midden van de daadwerkelijke Formule 1-activiteiten, van Silverstone tot Abu Dhabi, gedurende twee racejaren.

Of het nu tijdens de formatieronde, de bandenwissels, op het podium of tijdens de interviews met de winnaars in het echt was, afhankelijk van de scène waren de leden van het fictieve elfde raceteam APXGP live betrokken bij het huidige wereldkampioenschap. Er werd zelfs een speciale garage ingericht in de pitstraat, toepasselijk gelegen tussen Mercedes en Ferrari.

De Duitse autofabrikant prepareerde ook Formule 2-auto's voor gebruik in de film. Zo vermengden realiteit en fictie zich niet alleen in het epos, dat ruim twee uur en 35 minuten duurt, maar ook in de paddock. Het was niet ongebruikelijk dat Brad Pitt plotseling naast je verscheen.

Lewis Hamiltons ambities voor de showbusiness zijn niet het enige waar hij zich met dit project mee verbindt. Hij wilde meer beïnvloeden dan alleen de juiste camerastandpunten in een hoek. Zijn strijd voor meer diversiteit is sterk terug te zien in het script. Dit blijkt uit de zwarte hoofdrolspeler als Brad Pitts tegenstander, een vrouwelijke monteur tijdens een pitstop en de eerste vrouwelijke technisch directeur in de Formule 1.

De fervente Ferrari-coureur was ook erg in trek bij Brad Pitts rijlessen. De twee maakten duidelijk indruk op elkaar. Hamilton merkte dat Pitt intuïtief de juiste lijnen op het circuit koos, terwijl Pitt op zijn beurt de topcoureur na de zelfexperimenten een sms stuurde: "Nu heb ik nog meer respect voor wat jullie coureurs bereiken dan ik al had."

Als er één sjabloon zou moeten zijn tussen de vele racefilms, dan is dat wel "Grand Prix" uit 1966. Niet alleen omdat er destijds bewust voor een simpele maar veelzeggende titel werd gekozen, maar ook vanwege de ondersteunende coureurs – van Juan Manuel Fangio tot Jim Clark en Jochen Rindt tot de Zwitser Jo Siffert . Puristen beschouwen deze productie nog steeds als de meest fascinerende weergave van de autosport, met al zijn facetten. Ingebed in een liefdesaffaire, ontging het escalerende rivaliteiten, machinaties en ernstige ongelukken niet.

Zelfs in de huidige Formule 1-film zitten sequenties en scènes die waarschijnlijk niet passen in de ideale wereld van marketingmensen en officials. Maar juist deze passages maken het werk levendig en geloofwaardig. Gevaar en geld, provocaties en intriges zijn onlosmakelijk verbonden met de Formule 1. Des te opmerkelijker is het dat de directie van de raceklasse weinig beperkingen oplegde aan de wensen van de filmmakers.

Formule 1-baas Stefano Domenicali ziet de grote kans, niet het risico – in tegenstelling tot wat misschien bekrompen mensen doen: "We wilden geen nep. Want deze film opent nieuwe doelgroepen voor ons, en we willen dat die zo lang mogelijk bij ons blijven." Tegelijkertijd zou echter ook het enorm grote vaste publiek van de film zijn weg hiernaartoe moeten kunnen vinden, wat gesuggereerd wordt door het bijna overdadige gebruik van vaktermen.

Het is een business gebaseerd op wederzijdse instemming, zoals het geval was met "Top Gun", geproduceerd door bijna dezelfde crew. Het gevechtspilotenepos werd door het Amerikaanse leger gezien als een rekruteringsinstrument. Voor Jerry Bruckheimer was het doel van de Formule 1-film duidelijk: "We wilden deze sport zo groot maken als hij is. Misschien zelfs nog een beetje groter."