De horror van het voetbal: PSG en Infantino's clubwereldkampioenschap wekken de perfecte grap op

Voor voetbaltraditionalisten is Paris Saint-Germain een enorme schok. Het project wordt met miljarden gepompt en bereikt eindelijk zijn doel – met sympathieke tegenstanders. Qatars koele berekeningen werpen hun vruchten af. En de vooruitzichten zijn goud waard.

Paris Saint-Germain heeft zojuist de Champions League gewonnen. Hun eeuwige droom is eindelijk in vervulling gegaan, na een investering van zo'n twee miljard euro vanuit Qatar. Het merkwaardige is dat PSG toesloeg toen de club nog in een overgangsfase zat, toen ze afscheid namen van alle giganten die wanhopig hadden geprobeerd het project van het emiraat te kronen: Neymar, Lionel Messi en, tot vorig seizoen, Kylian Mbappé.

In deze selectie, ontdaan van hun gigantische ego's, ontwikkelde het team een ​​opmerkelijke teamgeest en groeide het van kracht naar kracht, aangevoerd door de razendsnel volwassen geworden enfant terrible Ousmane Dembélé. In de finale tegen Internazionale gaf het nieuwe PSG een masterclass. De Fransen verpletterden de verbijsterde Italianen met 5-0 en ontnamen de onverslaanbare Italianen daarmee elke kans op een finaleplaats. En in deze vorm zijn de Parijzenaars nu een grote kanshebber voor de volgende grote titel: triomf op het WK voor clubteams.

"Daarom is dit WK hier historisch"

Dat zou een passende clou zijn: Europa's meest controversiële concept, althans onder voetbaltraditionalisten, kaapt ook de gouden Supercup weg bij Gianni Infantino, die barst van trots voor zijn lievelingsproject. Hij wil met het controversiële megatoernooi in de VS een monument voor de wereldsport creëren, opgepept met miljarden Saoedische dollars voor de tv-uitzending, en trekt meteen de grootste vergelijkingen met zijn toernooi: "Het is een beetje zoals in 1930, toen het eerste WK begon", vertelde de FIFA-baas aan AFP. "Vandaag heeft iedereen het over het allereerste WK. Daarom is dit WK hier ook historisch."

Infantino ziet met de start van het toernooi een "nieuw voetbaltijdperk" aan de horizon. Zijn tijdperk. En dat zou wel eens door PSG gevormd kunnen worden. Dit team heeft de potentie voor een gouden toekomst. Bijna al zijn sleutelspelers zijn nog jong of zeer jong. Zelfs leider Dembélé, 28 jaar oud, is nog lang niet aan het einde van zijn carrière. De selectie barst van het talent; de 20-jarige Désiré Doué heeft Milan laten zien dat hij voetbalwereldwonder Lamine Yamal kan uitdagen. Voeg daar nog Khvicha Kvaratskhelia, Vitinha, Joao Neves, Nuno Mendes en Bradley Barcola aan toe, allen tussen de 20 en 25 jaar oud.

Megatransformatie van het Parijse voetbal

En dit team is gegrepen door een kinderlijke vreugde. Na de masterclass in München vloeiden er tranen, de jongens sprongen in het rond van opwinding alsof Sinterklaas al hun wensen in één keer had vervuld. Het was prachtig om te zien. Net zoals hun voetbal prachtig was om te zien. PSG speelde met een verfrissende lichtheid die in Europa alleen Hansi Flicks wilde FC Barcelona tentoonspreidt. Voor Parijs draait het niet langer om ego's, om hun eigen waardesysteem van erkenning. Voor Parijs draait het om het succes van het team. Prachtig gevierde doelpunten zoals de 1-0 van Achraf Hakimi of de 2-0 van Doué waren vorig seizoen ondenkbaar geweest. Nu speelde het team de bal rond tot ze de perfecte ontvanger vonden, niet degene met het meeste zelfvertrouwen.

PSG had de wereld veroverd. Op de avond in München, en in de dagen erna, toen de ploeg, geflankeerd door meer dan 100.000 fans, een zeer euforische parade begon die echter ook in rellen uitmondde. PSG had een mooi, sympathiek verhaal te vertellen. Met zijn jonge hoofdrolspelers en de charismatische trainer Luis Enrique, wiens dramatische verleden, met de dood van zijn dochtertje, rond de finale nog eens werd uitvergroot. Door de media, door de PSG-fans, die hem met een emotionele choreografie tot tranen toe bewogen. Dat waren geweldige momenten.

En inderdaad, de trofee is een geschenk waar de club lang op heeft moeten wachten. Het is de eerste keer sinds de officiële oprichting in 1970. PSG is ontstaan ​​uit de voorstadsclub Stade Saint-Germain. Jarenlang miste de club glans; andere clubs waren in Frankrijk in trek, ondanks de aantrekkingskracht van de hoofdstad en sterren als Ronaldinho, Nicolas Anelka, Youri Djorkaeff en George Weah.

Donkere schaduw op de triomf

In de jaren negentig waren ze er ooit dichtbij om de Europese glorie te claimen. In 1994/95 werden ze in de halve finale verslagen door een geweldige generatie AC Milan. Een jaar later zegevierde het team eindelijk in de Europacup voor bekerwinnaars. Een grote titel, zonder veel betekenis. Parijs, dat klinkt als de glinsterende wereld, als licht, niet als schaduw. Maar dat was precies wat de club in 2011 langzaam overkwam, toen de Qatarese investeerdersgroep Qatar Sports Investments de club kocht en bevrijdde van zijn schuldenlast. Qatar maakte van PSG een "brute-force project", zoals de "Süddeutsche Zeitung" schreef. En nu hebben ze hun doel bereikt.

Maar deze momenten verliepen niet geheel zonder problemen. Clubbaas Nasser Al-Khelaifi, die nauwe banden onderhoudt met staatshoofd Tamim bin Hamad Al Thani, mengde zich ook in de festiviteiten. Hij benoemde hem in 2013 zelfs tot minister zonder portefeuille . Al-Khelaifi veegde een paar tranen uit zijn ogen en baande zich een weg door de prijsuitreiking. Stel je voor dat Uli Hoeneß dat bij FC Bayern had gedaan. Het waren vreemde beelden die de wereld rondgingen. Ze lieten zien waar het in het emiraat Qatar om draait: invloed uitoefenen op het wereldvoetbal, het imago van het land verbeteren met succesvolle sportswashing en ernstige mensenrechtenschendingen in eigen land verdoezelen. De laatste weken is PSG het vriendelijke gezicht geworden van het internationaal omstreden emiraat. In geluk vergeet men snel. De gruwel van het voetbal is voorbij. Daar houdt Qatar van.

Zondagavond gaat Paris Saint-Germain opnieuw op jacht naar de titel. Hun eerste tegenstander op het WK voor clubs is Atlético Madrid.